Τῶν δὲ ὄχλων ἐπαθροιζομένων ἤρξατο λέγειν· Ἡ γενεὰ αὕτη γενεὰ πονηρά ἐστιν· σημεῖον ζητεῖ, καὶ σημεῖον οὐ δοθήσεται αὐτῇ εἰ μὴ τὸ σημεῖον Ἰωνᾶ τοῦ προφήτου. (Λουκά, 11:29)
Κύριε κι εγώ σημεία ζητώ κι αποδείξεις.
Κι εξηγήσεις.
Κι έτσι την αποστασία μου δικαιολογώ.
Την απιστία, την άρνησή μου.
Και σε κρίνω.
Τι Θεός είσαι εσύ;
Και γιατί ο κόσμος είναι έτσι;
Και σχεδόν το πιστεύω, πως μάλλον έχω δίκιο.
Και φεύγω.
Και με καταπίνει το κήτος.
Το κήτος σου.
Ένας κόσμος ολόκληρος το κήτος σου.
Και μέρες περνώ μες στην κοιλιά του.
Δύο.
Και την τρίτη ημέρα
από τα έγκατά του με ξεβγάζεις.
Πάλι στο ίδιο σημείο
απ’ όπου έφυγα.
Ενώπιόν σου.
Γυμνόν, παραδομένο.
Σημείο δικό σου.
Γιατί όλοι οι δρόμοι επιστρέφουν σε Εσένα.
Για να κηρύξω την αγάπη σου που αρνήθηκα.
Και πάλι δεν σε καταλαβαίνω.
Και αποστασιοποιούμαι.
Και λυπάμαι για την κολοκύθα που μου έδωσες για να μου κάνει σκιά
και ύστερα την άφησες να ξεραθεί.
Και λέω ότι είσαι σκληρός.
Και σε παρακαλώ να με αφήσεις να πεθάνω, όπως όλα τα πλάσματά σου.
Καλύτερα να σε ξεχάσω, λέω.
Καλύτερα να μην ξέρω τίποτα για σένα.
Αλλά και πάλι στην αγκαλιά σου καταλήγω.
Σημείο δικό σου.
Ο ίδιος εγώ.
Παιδί σου.
Σημείο αναπόδραστο
της παρουσίας σου
της αγάπης σου.
Της άφατης. Της απερινόητης. Της άπειρης.
Που κατακλύζει την ψυχή.
