Μετάφραση: Αναστάσιος Θεοφιλογιαννάκος
ακριβώς στις 12:00 τα μεσάνυχτα
μεταξύ 1973-1974
στο Λος Άντζελες
άρχισε να βρέχει στα
φύλλα του φοίνικα έξω από το παράθυρό μου
οι κόρνες και τα πυροτεχνήματα
σταμάτησαν
και βρόντηξε.
Είχα πάει για ύπνο στις 9 μ.μ.
είχα σβήσει τα φώτα
είχα τραβήξει τα καλύμματα –
η χαρά, η ευτυχία,
οι κραυγές, τα χάρτινα καπέλα,
τα αυτοκίνητα, οι γυναίκες,
οι άμαθοι μεθυσμένοι…
Η παραμονή της Πρωτοχρονιάς πάντα με τρομάζει
η ζωή δεν ξέρει τίποτα από χρόνια…
τώρα οι κόρνες έχουν πάψει και
τα πυροτεχνήματα και η βροντή…
όλα τελειώνουν σε πέντε λεπτά…
το μόνο που ακούω είναι η βροχή
στα φύλλα του φοίνικα,
και θαρρώ
Δεν θα καταλάβω ποτέ τους ανθρώπους,
αλλά έζησα
με αυτό.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση της μετάφρασης στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Δείτε τα περιεχόμενα του έβδομου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
