Η ΑΘΡΑΥΣΤΗ ΛΕΞΗ
Πίνω έναν σκέτο καφέ το πρωί,
οι άνθρωποι πλασμένοι από χιόνι και μνήμη
δαγκώνουν το μέλλον με τα κάτασπρα δόντια τους
το κάνουν κομμάτια,
ό,τι απομένει είναι μια άθραυστη λέξη
φτερουγίζει υποδόρια,
το βράδυ τη μοιράζω στο πλήθος
και εκείνοι την κρατάν σαν απόκομμα
μιας παράστασης που δεν πήγαν ποτέ.
❧
Η ΕΝΑΣΤΡΗ ΝΥΧΤΑ
Η πόλη ανοίγει τα μάτια της
από πάνω της κρέμεται ένα φωτεινό πορτοκάλι
ραμμένα αστέρια στο μαύρο βελούδο,
εμείς περπατάμε σκυφτοί στον έρημο δρόμο
καθρέφτες μιας αδιάκοπης απουσίας,
η νύχτα αλλάζει τη γλώσσα της
το κυπαρίσσι σκαλώνει στη γη
φτάνουμε,
οι κραυγές μας ηχούνε ακόμα.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Paul Wolff. Δείτε τα περιεχόμενα του έκτου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
