Τέσσερα ποιήματα – του Ουίλλιαμ Μπάτλερ Γέητς

Μετάφραση: Μαρία Βαχλιώτη

ΟΡΚΟΣ ΒΑΡΥΣ

Αφού τον πάτησες τον όρκο τον βαρύ,
άλλοι πήραν τη θέση σου κοντά μου.
Μα πάντα
όταν τον θάνατο μπροστά μου συναντώ
όταν στον ύπνο υψιπετώ
ή όταν το κρασί μου καίει τα σωθικά μου,
το πρόσωπό σου ξαφνικά βλέπω μπροστά μου.

❧

ΔΕΥΤΕΡΗ ΤΡΟΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ

Δεν φταίει εκείνη για να την κατηγορώ
που τη ζωή μου γέμισε φαρμάκι
ούτε που πάσχιζε να μάθει πόλεμο σ’ έναν ανίδεο στρατό
κι ήθελε κάστρο να τους φαίνεται κάθε στενό σοκάκι.
Φταίει αν το θάρρος τους ήταν κατώτερο απ’ την επιθυμία;
Ή ήταν δυνατόν ποτέ να μείνει αυτή σε ησυχία,
τέτοιο μυαλό – σκέτη φωτιά, που δεν μπορούσε να κοπάσει
τέτοια ομορφιά – σαν τόξο έτοιμο τον κόσμο να χαλάσει
τέτοια ορμή – αφύσικη, ασύμβατη μ’ αυτήν την εποχή.
Κι εφόσον τέτοια ήτανε, ασύλληπτη και θεϊκή
και πάντα έτοιμη ν’ αστράψει,
τι άλλο θα μπορούσε να ‘χει πράξει;
Μήπως υπήρχε κι άλλη Τροία για να κάψει;

❧

ΕΝΑΣ ΙΡΛΑΝΔΟΣ ΠΙΛΟΤΟΣ ΠΡΟΒΛΕΠΕΙ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ

Ξέρω, τη μοίρα μου θα πάω να συναντήσω
κάπου εκεί στα σύννεφα ψηλά.
Για τους εχθρούς δεν νιώθω μίσος,
γι’ αυτούς που υπερασπίζομαι δεν έχω αγάπη στην καρδιά.
Πατρίδα μου του Κίλταρταν το σταυροδρόμι
αδέρφια μου του Κίλταρταν όλοι οι φτωχοί –
με κάθε έκβαση, ούτε θα χάσουν περισσότερα,
ούτε θα ευτυχήσουν πιο πολύ.
Κι εγώ, ούτε από νομιμοφροσύνη πολεμώ ούτε από καθήκον,
δεν μ’ έπεισαν πολιτικοί, ούτε των όχλων η βοή,
στην καταιγίδα μεσ’ στα σύννεφα
μ’ έφερε μόνο η παρόρμηση για μια χαρά μοναχική.
Όλα τα ζύγιασα, όλα τα σκέφτηκα
τα χρόνια που έρχονται μου φάνηκαν χαμένα,
χρόνια χαμένα κι όσα πέρασαν –
τέτοια ζωή, τέτοιος στο ζύγι και ο θάνατος για μένα.

❧

Σ’ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΧΟΡΕΥΕΙ ΣΤΟΝ ΑΝΕΜΟ

Χόρευε πάνω στ’ ακρογιάλι εσύ,
τι ανάγκη έχεις να φοβάσαι
της θάλασσας και του ανέμου τη βοή;
Τίναζε μακριά το αλμυρό νερό
απ’ τα βρεγμένα σου μαλλιά
αφού η νιότη σου δεν σου ‘μαθε ακόμα
ότι θα θριαμβεύουν πάντα οι ανόητοι
και οι αγάπες θα πεθαίνουνε πριν τις χαρεί το σώμα
σαν τον νεκρό τον θεριστή
που η σοδειά του έμεινε μισή να κείτεται στο χώμα.
Τι ανάγκη έχεις εσύ,
γιατί ν’ ανατριχιάζει το δικό σου το κορμί
όταν φυσάει η φρίκη στου ανέμου την βοή;

⸙⸙⸙