ULALUME
Then my heart it grew ashen and sober
As the leaves that were crisped and sere—
As the leaves that were withering and sere
E. A. Poe, «Ulalume: A Ballad» (1847)
Στην κόψη είσαι τ’ άστρου πια, Ουλαλούμ.
Τα μάρμαρα ας ψελλίζουν τ’ όνομά σου.
Τοίχοι βουβοί τη γλώσσα σου ας λαλούν
και τ᾽ άρωμά σου.
Αστέρι ωμό, αδελφάκι του τρελού,
κάποτε εδώ ανθίζαν τα μαλλιά της.
Βουή απ’ τη γη μονάκριβη: «Ουλαλούμ…»
Και πάει καλιά της.
Φύσημα ανέμου αρρώστου, βαλτινού.
Είσαι, Ουλαλούμ, Εσύ; Βωμός. Ασβόλη.
Κύλησε το αίμα, φρέσκο, μα του νου
αργούν οι στόλοι.
Ήταν σαν της γοργόνας την ουρά
τ’ ανάρχου και τ’ αδούλωτου κορμιού σου
η εικόνα που με αγκίστρωσε –φτερά
του τραγουδιού σου.
Μάτια που όλο μπιρμπίλιζαν γοργά
στο φόντο του ολομάρμαρου λουτρού μου,
δίχτυα καθώς ξετύλιγαν μουγγά
ολογυρού μου.
Άμποτε ν’ αντιλάμπιζε ξανά
του πέλεκύ σου η λάμψη στα σκοτάδια
κι ας κάρπιζε όλη η κάμαρα πυκνά
φόνου πετράδια.
❧
Έφυγες μα δεν έφυγες. Ποτές.
Άφησες πίσω τ’ άσπρα σου σεντόνια.
Ένα στυλό, δυο τσάντες κεντητές.
Και τρία χρόνια.
Έφυγες μα δεν έφυγες. Φορώ
του Νέσσου που μ’ απόμεινε το ρούχο.
Κάθε πρωί το δέρμα μου εκχωρώ
και χάρη σου ‘χω.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: Paul Klee. Δείτε τα περιεχόμενα του πέμπτου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
