ΑΦΟΡΙΣΜΟΣ
μόνο σε αγγέλους
Ν’ ανθίζω στον ουρανό σου σαν ασχήμια
και να κοπιάζουν οι εκλάμψεις
για έναν παράδεισο κεντημένο με πολύχρωμες βλαστήμιες –
εκείνες που φυτρώνουν
στο υφαντό της ακολασίας.
Άσε να τιμωρούν οι τεμπέλικες ψυχές
τους μετανάστες απ’ τις λέξεις
καθώς πηγαίνουν στον χαμό:
αβάσταχτ’ η πανωλεθρία
για κείνους που επέλεξαν
την πατρική περιουσία.
❧
Η ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ ΤΩΝ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ
στη γειτόνισσά μου, που δεν την ενοχλώ
Σε παγκάκια άστεγος
φιλοξενούσα πουλιά
στο σκοτάδι κάτω απ’ το πανωφόρι μου
κρυώνοντας
τα χέρια μου βρόμικα
θρυμμάτιζαν την απουσία του ψωμιού
ταΐζοντας τα πουλιά
που σώπαιναν.
Στην πολυκατοικία μου
ο θάνατος ήρθε με τη βαλίτσα του γιατρού
– η χήρα σα λουλούδι
ο κρίνος της παρθενιάς της ζωντανός –
όταν πήραν τον άντρα της
η βροντή
της θύμισε το ψωμί που ’χε βάλει στον φούρνο.
Αλαφιασμένη ανέβηκε τα σκαλοπάτια
– καθένα
κι από ’να πλήκτρο στο πιάνο του σύμπαντος –
κι όταν αντίκρισε τη Φρίκη
να πίνει καφέ στο σαλόνι της,
έκλεισε απογοητευμένη την πόρτα
κι έκλαψε σιωπηλά στα σκαλιά.
❧
Ο ΠΟΤΑΜΟΣ ΤΩΝ ΤΥΨΕΩΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΜΜΕΝΟΣ
Σαν τις τύψεις κυλάει το σπέρμα
στα μπούτια τ’ ουρανού
όταν μας γεννάει.
Ο ποταμός των τύψεων
όπου κανείς δεν πάει πια
εκεί για να πνιγεί.
Εγώ προτιμώ τα μάγουλα
μου αρέσει να πνίγομαι σε υποσχέσεις.
Εσύ;
Και είναι όμορφα εκεί;
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: Migishi Kōtarō. Δείτε τα περιεχόμενα του πέμπτου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
