ΑΠΕΙΚΟΝΙΣΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ
Στις πιο λυπητερές μέρες,
στα πιο πράσινα μέρη,
αντικρίζω το ίδιο κενό –
και πόσο κενός ήμουν πράγματι·
και καθώς όλα τα παιδιά κλαίγανε
λέγοντας Κύριε, σας έπεσε το πρόσωπο
και καθώς ο ήλιος εξαφανίστηκε
πληγώνοντας την καρδιά μου.
Δεν έχω ξαναδεί ποτέ μου τέτοιαν αυγή,
ήταν η μοίρα του κόσμου, χωρίς διαταγή.
❧
ΓΥΝΑΙΚΑ
Το άρωμά σου, τα χρόνια που έχασα.
Σε παρακαλώ, δείξε έλεος είπα·
το έλεος που χρειάζομαι περισσότερο,
το έλεος αυτό καθ’ αυτό,
το έλεος που έρχεται με κόστος – αυτό!
Το τέλος του κόσμου όπως τον γνωρίζουμε,
το τέλος του τραγουδιού που τραγουδήσαμε
και οι μηχανές, πράγματι, μας πούλησαν.
❧
ΟΥΡΑΝΟΣ
Καθώς οι άλλοι περνούν,
όμορφο βλέπουν τον ουρανό,
το ωραίο αυτό εικόνισμα του κόσμου.
Μα εσύ βλέπεις ένα ψέμα,
σε κάθε ρίμα που γράφω με αίμα·
οπότε ο ουρανός μου είναι πιο πάνω
απ’ ό,τι εσύ θα γνωρίσεις ποτέ.
Ό,τι πάντα θέλησες,
ήταν αδυσώπητα αναληθές.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Gueorgui Pinkhassov. Δείτε τα περιεχόμενα του τρίτου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
