Με κοντομάνικο χακί
–το τσιγάρο
στα χείλη σβησμένο
στέκεσαι αντίκρυ
–με κοιτάς:
σύννεφα καραβάνια
στο βάθος των ματιών σου
–προμήνυμα βροχής.
Κάτι άσχετο σε ρωτώ
–κατι άσχετο απαντάς:
θέατρο του παράλογου
ή μήπως προσευχή
–από παλιό συναξάρι αγίων.
Άλλη παράταση μη ζητάς
εκτός από αυτό το ανελέητο κενό
«του ενός λεπττού μαζί»
–στης μνήμης τα στάσιμα
ξενιτεμένο.
Κάθε που πέφτει το βράδυ
–απλώνω ιστίο.
Φως αντλώ από το μάτι του νερού
–σε χρόνο διεσταλμένο.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Η φωτογραφία είναι από την ταινία Λεβιάθαν του Αντρέι Ζβιάγκιντσεφ (2014). Δείτε τα περιεχόμενα του τρίτου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
