Αχ, Χρόνε άπειρε
μη μας το χτυπάς
πως είμαστε μικροί
κι ασήμαντοι
άσε μας στην πλάνη μας
πως τάχα είμαστε μεγάλοι
σε τούτο κι εκείνο
πως είμαστε μοναδικοί
μη χαμογελάς
κάτω απ’ τα μουστάκια σου
γιατί είδες σαν εμάς πολλούς
να βαυκαλίζονται
ύστερα να γίνονται σκόνη
κι ούτε η θύμησή τους
να μένει πίσω
άσε μας στην αυταπάτη μας
γιατί χωρίς αυτήν
δεν θα μπορούμε
να ζήσουμε.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: Jackson Pollock. Δείτε τα περιεχόμενα του δεύτερου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
