Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Μια φορά κι έναν καιρό,
ένας αξιόλογος κύριος κοιτούσε τη θάλασσα.
Δεν ήθελε να φύγει από δω,
όμως όλες οι διακοπές δεν τελειώνουν κάποτε;
Όπως κάθε αξιόλογος κύριος λοιπόν
που γνωρίζει πως με το τέλος των διακοπών έρχεται η επιστροφή,
έτσι κι ο αξιόλογος κύριος της ιστορίας μας πήγε στο αεροδρόμιο.
«Λυπάμαι κύριε, αλλά φεύγετε στις 23, όχι σήμερα.
Να, δείτε.»
Ο κύριος είδε την ημερομηνία στο εισιτήριο του.
Όντως.
«Μα τι αφηρημένος που είμαι! Συγχωρέστε με!»
Αν και σοκαρισμένος που είχε κάνει τέτοιο λάθος,
ο αξιόλογος κύριος ήταν ευτυχής που θα έμενε κι άλλο εδώ.
Τώρα, του φαινόταν πως πραγματικά είχε περισσότερο χρόνο να σκεφτεί
και να περπατήσει δίχως χάρτες, οδηγίες ή προορισμούς
και να αισθανθεί το χορτάρι στο πρόσωπο του
και το κύμα της θάλασσας να γλείφει το κορμί του.
Μα κάποια στιγμή η 23 του μηνός έφτασε, και,
όπως κάθε αξιόλογος κύριος
που γνωρίζει πως με το τέλος των διακοπών έρχεται η επιστροφή,
έτσι κι ο αξιόλογος κύριος της ιστορίας μας πήγε στο αεροδρόμιο.
«Λυπάμαι κύριε, αλλά φεύγετε στις 28, όχι σήμερα.»
«Μα πώς είναι δυνατόν;!
Την προηγούμενη εβδομάδα μίλησα με συνάδελφο σας
και μου είπε πως φεύγω στις 23!»
«Μάλλον ο συνάδελφος θα έκανε λάθος.
Σημασία έχει τι γράφει το εισιτήριο.
Να, δείτε.»
Ο κύριος είδε την ημερομηνία στο εισιτήριο.
Όντως.
«Μα ειλικρινά, η αφηρημάδα μου δεν έχει όρια. Χίλια συγνώμη.»
Τώρα, του φαινόταν πως πραγματικά είχε περισσότερο χρόνο να σκεφτεί
και να δοκιμάσει φαγητά με ολοκαίνουργιες γεύσεις
και να σχεδιάζει για ώρες εικόνες στην άμμο
και ν’ αφουγκράζεται τη σιωπή.
Και ήταν ευγνώμων για όλα αυτά
και γι’ ακόμα περισσότερα,
όμως δεν είχε κανέναν
να τον βοηθήσει με τις εικόνες στην άμμο
ή να του προτείνει έναν προορισμό
ή να διακόψει, έστω για λίγο, τη σιωπή
και η θάλασσα δεν θα αντικαθιστούσε ποτέ
εκείνη
και, σιγά-σιγά,
το 28 μεταμορφωνόταν σ’ έναν αριθμό
που έκανε την καρδιά του να χτυπάει πιο γρήγορα.
Και κάποια στιγμή η 28 του μηνός έφτασε, και,
όπως κάθε αξιόλογος κύριος που θέλει ν’ αγκαλιάσει αγαπημένους
οι οποίοι καιρό τώρα δεν έχουν πνιγεί από την αγκαλιά του
(κάθε αξιόλογη αγκαλιά πρέπει να πνίγει
αλλά μόνο μέχρι η αγκαλιά να ολοκληρωθεί),
έτσι και ο αξιόλογος κύριος της ιστορίας μας πήγε στο αεροδρόμιο
τέσσερις ολόκληρες ώρες πριν την πτήση.
«Γεια σας!
Σήμερα είναι η μέρα που επιστρέφω σπίτι!
Να, δείτε την ημερομηνία στο εισιτήριο:
Είκοσι οχτώ του μηνός!
Και σήμερα είμαι τόσο ευτυχής,
γιατί έχουμε 28 του μηνός!»
Η υπάλληλος έμεινε για λίγο αμίλητη, κοιτάζοντας το εισιτήριο.
Ο αξιόλογος κύριος μπορούσε, όπως κάθε αξιόλογος κύριος,
ν’ αναγνωρίσει συναισθήματα στο πρόσωπo που είχε απέναντι του,
και θα μπορούσε να ορκιστεί πως
η υπάλληλος
είχε κυριευτεί από λύπη.
«Κυρία μου, είστε καλά; Μήπως χρειάζεστε λίγο νερό;»
«Λυπάμαι κύριε, αλλά δεν μπορείτε να φύγετε.»
«Γιατί;!» αναφώνησε ο αξιόλογος κύριος,
μα ένας ξαφνικός τρόμος τον διαπέρασε
αφού ένιωσε πως γνώριζε την απάντηση.
«Λυπάμαι κύριε. Είστε νεκρός.»
ΜΑΡΙΑ
Θα την αγγίξω απαλά τώρα.
Θα την ξυπνήσω κατά λάθος.
Θέλω να δω γι’ ακόμη μια φορά τα μάτια της
πριν ξημερώσει.
[Πρώτη δημοσίευση. Για περισσότερα κείμενα του συγγραφέα, μπορείτε να μπείτε στο: www.alexantonopoulos.com. Η φωτογραφία είναι του Παναγιώτη Φελούκα.]
