Ο χρόνος ολημερίς κι ολονυχτίς
ανοιγοκλείνει την πόρτα του Άδη.
Ακούραστος κι ανήλεος.
Ρίχνει μέσα με το φτυάρι
μαύρο χιόνι.
Ξοφλημένους λογαριασμούς
σκεπάζει
σοβαρά παραπτώματα
αδικήματα πρώιμα.
Με λεπτεπίλεπτη σκόνη στολίζει
κοστούμια και βλέμματα
καθώς υπερίπταται
πάνω από του νεκρού την κλίνη.
Έχει την αλαφράδα του φτερού.
Τους ώμους μας βαραίνει –ως Μνήμη.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Εvgenia Αrbugaeva. Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.]
