Μας χώρισε ο ωκεανός,
και κάθε φορά που η τύχη τ’ αποφάσιζε
κι άκουγα ήχους βαθείς κλαρίνου,
φτερά ανοίγονταν τα χέρια μου
κι εντός μου χόρευα τσάμικους χορούς αρσενικούς
με πόδια να φυτρώνουν ρίζες.
Πατρίδα.
Με κάθε μου στροφή γύρω απ’ τον ήλιο
τα μίλια αυγάτιζαν
οι ωκεανοί βάθαιναν
τα κλαρίνα έγιναν πιάνα και κιθάρες,
έγιναν ο Σεβάχ
που μου ‘γνεφε θλιμμένα καληνύχτα
κι έφερνε θύμησες πατρίδας,
που δεν άλλαζε
που δεν πλήθαινε
που δεν πλάταινε μαζί μου.
Πλήθος περιστροφές γύρω απ’ τον ήλιο ανάμεσα σε κείνη και σε μένα πια.
Μετακινήθηκα πολλάκις.
Τόσο που έγινα εγώ η πατρίδα μου
Κι εκείνη εξαφανίστηκε εντός μου
Και σύντομα εγώ εντός της
Δεν υπάρχει πια
Δεν υπάρχω πια
Οι μόνες μουσικές που μ’ επιστρέφουνε σε κείνη και σε μένα
είναι της σιωπής
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.]
