Με ασύμμετρους θεούς πλαγιάζω στο ημίφως, το φως παροδικό –στο βάθος του διαδρόμου αντικριστά στέκει το ηλιοτρόπιο. Όμοιοι με εμάς οι θεοί. Μονάχα ό,τι μας μοιάζει αντιλαμβανόμαστε, το φέρνουμε στα μέτρα μας ή το μισούμε. Βιαστικοί στο ίδιο ύψος στέκουμε –σα σε αναμέτρηση– αγωνιζόμενοι να αποτινάξουμε τα περιττά ρούχα (μιας άλλης εποχής) καλωσορίζοντας τη νεοφόρετη γύμνια μας. Με δέος την περιφέρουμε στον χωμάτινο ουρανό με την αλαζονεία της σάρκας. Με ασύμμετρους θεούς πλαγιάζω. Η ίδια η έλλειψη, δίνει δύναμη ζωής, θαρρείς μου τη χρωστάει από τα γεννοφάσκια. Το τέλειο, παθητικό, σέρνει το νου σε τρυφηλά δωμάτια που δεν διδάσκουν –μόνο πράξεις υποταγής.
Με βλέμμα προσευχής, προσκυνώ σώματα, χαραμάδες φωτός τυπώνονται στην ύλη. Ανάλαφρο το πηχτό της ύλης καταφθάνει στα μάτια μου, το σώμα στιγμιαία απόν. Το φως, υποθέτω, βρίσκει πάντα το δρόμο του.
Στην ασυμμετρία της σάρκας (και του νου), στην καμπυλότητα των σωμάτων, αντικρίζω πάντοτε ανόθευτο τον ίλιγγο της ύπαρξης. Καταδικασμένος (εγώ) στον δρόμο της έλλειψης, χαράσσω παραδρόμους ανόθευτου βιώματος.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Nicola Davison Reed. Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.]
