ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΓΡΑΦΩ
Ποια είμαι όταν δεν γράφω
Rose Ausländer
Όταν δεν γράφω
μπορεί να με συναντήσετε
στην αφετηρία του τρόλεϊ
αριθμός 15
εκεί όπου οι άνθρωποι
περιμένουμε υπομονετικά
με τη σκέψη τού τι θα μπορούσε
να είναι η ζωή μας
ή να με δείτε να περπατώ
στο κέντρο της πόλης
ανάμεσα σε προσφυγάκια
κι εκδιδόμενους,
με την αίσθηση πως
επίκειται κάποιο φονικό.
Χρόνια χαμένα. Κι όμως,
δεν είναι εντελώς χαμένα,
στη διάρκειά τους έγινες
ανεπαίσθητα
αυτό που είσαι σήμερα-
αγοράζεις την εφημερίδα σου
στην Ομόνοια,
πίνεις τον καφέ σου ανάμεσα
σε Αλβανούς και μουσουλμάνες μάνες.
Για την ομορφιά του ποιήματος
δεν παρακάμπτεις ποτέ κανένα δρόμο
γύρω απ’ την πλατεία.
ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΑΛΕΣΗΣ
Βαρέθηκα τα πάντα, όχι εσένα!
Εσένα μου φαίνεται θα σ’ αγαπώ.
Τίποτα δεν πρόκειται ν’ αλλάξει.
Κι αυτό δεν το βαριέμαι.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφίες: Marcel Giró. Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.]
