Στις στάσεις των λεωφορείων κοντοστέκονται οι άνθρωποι.
Μαζί τους οι προσμονές, οι φόβοι και οι τιμωρίες.
Μαζί τους και ο καύσωνας.
Με τα καλάθια και τα σακκίδιά τους γεμάτα στιγμές.
Ακούς σποραδικά ιστορίες μεγάλων ανθρώπων.
Ιδρώτας, ξέπνοες ανάσες, υγρά βλέμματα.
Στις ίδιες στάσεις των λεωφορείων βλέπεις τη μοναξιά
να περιμένει στα πρόσωπα και τα χέρια.
Ίσως, γιατί το καλοκαίρι τα σώματα ιδρώνουν παραπάνω
και κολλάει η απουσία στο δέρμα.
Στις στάσεις των λεωφορείων οι άνθρωποι πίνουν νερό
για να ξεδιψάσουν για όσα δεν έρχονται.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.]
