Η μοίρα μου είναι τούτη,
κατάρες να τραγουδώ.
Θανάτους να μηνύω,
πρόσωπο να θεωρούμαι μισητό.
Του έστρωσε πορφυρό χαλί
για να τον τιμήσει.
Την μεγάλη του επιστροφή
να την καλωσορίσει.
Κλυταιμνήστρα αθλία,
σαρκοβόρα κυρία,
τον κλαίω από τώρα,
κι ας μην ήρθε ακόμα η ώρα.
Και τον εαυτό μου τον κλαίω,
επειδή και γνωρίζω και αισθάνομαι.
Βλέπω δύο κορμιά σφαγμένα,
Οράματα ξαναμένα
Από την Τροία, Αγαμέμνονα, με πήρες
και στον θάνατο με πήγες.
Ούτε τα νιάτα μου δεν θα χαρώ–
πράγμα στ’ αλήθεια τρομερό.
[*Στον Αγαμέμνονα της Ορέστειας η Κλυταιμνήστρα και ο Αίγισθος εκτός από τον Ατρείδη σκοτώνουν και το λάφυρό του από τον πόλεμο, την μικρή μάντισσα Κασσάνδρα. Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.]
