Στην αντίπερα όχθη
κάποιος, το ξέρεις, σε περιμένει.
Τα βράδια σαν ξαγρυπνάς,
το μονότονο σφύριγμά του πότε ακούς
και πότε ένα αχνό βουητό:
τα λόγια ίσως εκείνα να είναι
που άξαφνα σε σένα θέλει να ψιθυρίσει.
Προσπαθείς τότε και εσύ να σφυρίξεις
(αλλά δεν έμαθες ποτέ να σφυρίζεις)
και δοκιμάζεις να του μιλήσεις,
χαμηλόφωνα πάντα,
γιατί η ετικέτα τού τρελού χρόνια σε γυροφέρνει.
Άλλωστε δεν υπάρχει λόγος για βιασύνες
και στ’ αλήθεια, κανείς δε βιάζεται.
Από την πρώτη στιγμή που τον άκουσες
-άραγε να ήταν η ίδια
που και εκείνος για πρώτη σε άκουσε;-
χωρίς αμφιβολία και οι δύο γνωρίζατε
πως ό,τι κι αν γίνει, είναι μοιραίο,
μια μέρα να ανταμώσετε.
Ωστόσο μένει κάτι που ακόμα δεν ξέρεις,
και το πιο πιθανό ούτε κι ο άλλος να ξέρει,
ένα αίνιγμα που προσπαθείτε και οι δύο να λύσετε
-αν και ο χρόνος, σα χρειαστεί,
όπως όλα, και αυτό θα το λύσει-
σε ποια από τις δύο πλευρές εντέλει
είναι για να βρεθείτε
-στη δική σου ή στη δική του;-
ή μήπως σας μέλλει, καταμεσής στο ποτάμι,
μια και για πάντα, να χαθείτε κι οι δυο.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Robert και Shana Parke Harrison, “Windwriting” (1988). Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.]
