Ερωτοκέρι μνήμης
Δίστασε·
βαρύθυμη έγειρε στο μαξιλάρι.
Ερωτοκέρι μνήμης ανάβει συνεχώς
κι η πεταλούδα
πεταρίζει επίμονα
στα βλέφαρά της.
Δίπλα της …oι νεκροί
οικεία εμμονή.
Θέση πάντα τους κρατά
ασφυκτιά και αναπολεί.
Χωρίς αυτούς ανούσια η ζωή.
Κάνει κρύο εδώ πέρα.
Ένα ποίημα αλλιώτικο αναδεύεται
Υπέρ Ψυχών.
Τριγύρω μωβ
Ο κάμπος στα μωβ
τάφους καταμετρώ
ζωντανών και νεκρών
στις οδούς της οδύνης
έντονη φωλιάζει ευωδιά∙
σκέψεις μετέωρες
ραμφίζουν της ψυχής τα μονοπάτια
και τα μαυροπούλια
φτεροκοπώντας
στο άφεγγο σκοτάδι
βραδινή ζωγραφιά
κρώζουν κύματα θανάτου
ακαταπαύστως.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: Adolph Gottlieb. Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.]
