Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής
ΑΓΑΠΗ
Σ’ αγαπάω με τρόπο απλό:
σε σφιχταγκαλιάζω
σαν να υπήρχε στην καρδιά μου μέσα ένα ψίχουλο δικαιοσύνης
και σαν να μπορούσα να σου το δώσω εγώ με το σώμα.
Όταν σού σκαλίζω την κόμη,
κάτι όμορφο παίρνει μορφή στα χέρια μου ανάμεσα.
Δεν ξέρω σχεδόν τίποτα. Και το μόνο που ποθώ
είναι νά ’μαι μαζί σου νηφάλιος και νά ’μαι νηφάλιος
μ’ ένα χρέος μου άγνωστο
που μού πλακώνει κάθε τόσο την καρδιά μου.
ΑΝ ΕΝΑ ΡΟΔΟ ΑΠΕΡΑΝΤΟ…
Αν ένα ρόδο απέραντο μού έσκαγε στο στήθος
και, με το που ερχόταν σούρουπο, άνθιζε στα χείλη μου,
θα μ’ άφηνες (ρωτώ) να σου πάρω πέρα τους ίσκιους
–γιατί ζεις σε ίσκιους– με τα διψασμένα μου χέρια
και με άλογα άγρυπνα που καλπάζουν στο κεφάλι μου
να ρθω να το αποθέσω απαλά στους νυχτερινούς σου ώμους;
Αν ένα κλαδί φωτιάς μπουμπούκιαζε στη γλώσσα μου,
θα μ’ άφηνες (ρωτώ) να γίνω σαν τον άνεμο τη νύχτα
–τη νύχτα αυτή που κρύβεις στη φωνή και στο σπίτι σου–
να ρθω και να σου πω λόγια στη γυμνή σου ράχη;
ΣΑ ΒΟΥΝΟ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΗ
Σα βουνό στην πλάτη ή σαν τραπεζομάχαιρο
κρύο στην όψη μου, δώσ’ τη μου.
Δώσ’ μου τη νύχτα χωρίς κορυδαλλούς·
δίχως ήχους, δίχως φύλλα και χωρίς τα βλέφαρά της.
Ακράγγιξα τον έρωτα· και ακόμα πάλλεται
σαν στήθος μες στα χέρια μου ή σα βέλασμα.
Δώσ’ μου ό,τι θά ’θελες· δώσ’ μου μια πέτρα,
έναν ίσκιο, έν’ αστέρι γκρεμισμένο δώσ’ μου.
ΥΠΗΡΧΑΝ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ
Μια μέρα έπεσε ο κόσμος σε σιωπή·
τα δέντρα, από πάνω, ήσαν κρυμμένα και μεγαλόπρεπα
κι εμείς, κάτω από το δέρμα μας, νιώθαμε
της γης την κίνηση.
Απαλά τα χέρια σου μες στα δικά μου
κι εγώ να αισθάνομαι το φως και τη βαρύτητα
και πως ζούσες μέσα στην καρδιά μου.
Όλα ήτανε αλήθεια κάτω από τα δέντρα,
όλα, αλήθεια τα πάντα. Και καταλάβαινα
με ποιόν τρόπο καταλαβαίνονται όλα τα πράγματα:
ο καρπός με το στόμα, κάποιο φως με τα μάτια.
[Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.]
