Σήμερα ξημερώματα σταμάτησε ο χρόνος.
Θυμάμαι τον τελευταίο χτύπο καθαρά
πώς έστεκε κρυστάλλινος. Μετά
έλαμψε εκτυφλωτικό ένα φως
και σταματήσαν όλα,
σαν τα παιδιά, που παίζανε παλιά τα αγαλματάκια.
Χάρη πάλι μας έκανε ο χρόνος, είπα,
να μας χαρίσει ξανά απ’ το μερτικό του
με άνεση και χωρίς βιάση να πονάμε.
Τώρα γυρίσαν όλα στη συνηθισμένη τους πορεία.
Άνθρωποι, κίνηση στους δρόμους
κι αεροπλάνα και βαπόρια με βιασύνη.
Μόνο σε μια γωνία, άκρη-άκρη,
κάθεται μία γυναίκα λυπημένη.
Ολόμαυρα ντυμένη, με μαλλιά κοντά
και μία μικρή, μικρούλα τσάντα
στα δυο γυμνά της χέρια
σφιχτά και μάταια.
Γυναίκες ασπρόμαυρες, θαμπές
περνοδιαβαίνουν
σκιές κυματιστές μες στο μυαλό της,
μορφές που κάποτε υπήρξε
ή που θα γίνει,
απάντηση πιο κοφτερή κι από μαχαίρι.
Της λέω να μη λυπάται.
Μάθαμε πια να ζούμε χωρίς μνήμες.
Πατάμε τα παλιά κατώφλια χωρίς να μας στοιχειώνουν.
Μπήγουμε τα κεριά σβηστά στα μανουάλια.
Σκληρίζουνε τα βράδια τα μωρά
και εμείς κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου,
σε λήθαργο βαθύ χειμώνα- καλοκαίρι.
Χωρίς οσμές πια οι άνοιξες, χωρίς δροσιά τα βράδια,
χωρίς μπουρίνια οι Αύγουστοι
και μεις νεκροί από τώρα.
Στα πόδια μας μυρμήγκια να ασθμαίνουν,
να κουβαλούν το βιος τους δώθε-κείθε
και στις σχισμές των βράχων ανασαίνουν
λεπτά κυκλάμινα με κόπο.
Μονάχα το σαρκίο το δικό μας ξεχασμένο
φοβάται, τρέμει τους καιρούς
που δεν αλλάζουν.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.]
