Μετάφραση: Αναστάσιος Θεοφιλογιαννάκος
Δίχως ανυπομονησία καμιά θα ονειρευτώ
Στην εργασία, που τελειωμό δεν έχει,
Θ’ ανασκουμπωθώ,
Και σιγά σιγά στην κορυφή της ανηφόρας
Στα μπράτσα τ’ αναγεννημένα
Χέρια θ’ ανοίξουν πάλι να συνδράμουν,
Μες στις κοιλότητές τους
Φανερωμένα πάλι μάτια, καινούργιο θ’ αναδώσουν φως,
Κι αίφνης θ’ αναστηθείς ακέραιη
Κι οδηγός μου θα ξαναγίνει
Η φωνή σου,
Κι αιώνια τούτη τη φορά θα σε κοιτάζω
(Μάιος 1959)
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.]
