Μα πώς να δεις ίδια αυτή τη σελήνη τώρα, απόψε, μ’ εκείνη
που αναβόσβηνε, τότε, πάνω από τ’ αρχαίο καταφύγιο της Διώνης
ανάμεσα στα σύννεφα του πρώτου φθινοπώρου.
Αλλιώτικο είναι εκείνο το ήρεμο φως, που έπεφτε απρόσεκτα
και μάτωνε στις τεντωμένες πευκοβελόνες.
Πώς πότιζε, στάζοντας στη διψασμένη ρίζα του αλάδανου, το χώμα κι έτριζε και ριγούσε
κι άνοιγε τα χέρια και τα στεγνά μάτια, για πρώτη φορά.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. H φωτογραφία από την ταινία του Φελλίνι, Η φωνή του φεγγαριού.]
Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.
