Ο villain
Τιποτένιος
Παράκαιρος
Décadent
Σπαρμένος στις ρωγμές
Villain
Που ξαστοχεί
Να σου
Γλίστρησε ξανά
Πάρ’ τον χάμω
Και περιττεύει η σοφία του·
Καταχωνιάστε τον
Κρύφτε τον καλά
Μες στο κάρβουνο των
Οστών σας
Δεν σας ενοχλεί
Ο πάταγος των ονείρων του
Ξεχαρβαλωμένο
Ανδρείκελο
Τρεμοπαίζει
Μπαγιάτεψαν τα χρώματά του
Σβήνει
Από την τριβή
Του χρηστικού·
Όταν τυχόν σταθείς
Μ’ αφηρημένη προσοχή
Μ’ ακονισμένα τα φτερά
Κι απάτριδα φαντασία
Λεν πως έχεις φύρα
Πας στράφι·
Ρωτούν
Τη γυναίκα πώς χαϊδεύουν
Πώς ράβουν μοίρα
Με απλά καμώματα στα δάχτυλα
Των ερωτευμένων
Οι πόνοι πώς ιαίνονται·
Κουλουβάχατα
Η ζωή τους
Που χύνεται σαν τ’ απόνερα
Μ’ αδειάζει
Την ξέφτισαν
Ώς τα κρόσσια
Που χαλνούν
Απ’ το ποδοπάτημα·
Σμπαράλια
Τούμπα ανάσκελα
Έλεος,
Όχι!
Να μη γενώ
Ο λύκος
Που χωλαίνει
Εν ερήμω
Κι αλυχτά·
Villain
Ας με σούρωσε ο θάνατος
Έτσι νιώθω
Σήμερα
Αγάπη
Ολοδικιά μου
Πάψε σου λέω
Να κυκλοφορείς
Ώρες μικρές
Όπου τα πάντα
Πονούν
Με τα ιδικά μου
Δάκρυα
Και μαζί
Αιμορραγούμε.
* * *
**
Οι εστέτ
Γιάφκα
Σε καρτέρι
Οι «παραδιορθωτές»
Στήνουν
Χώρα
Που ’ναι αμέτρητη
Απ’ τ’ αλφάδι
Του ρολογά·
Χαλνούν το παν
Σφυροβαρούν σερί
Σιδερογροθιές απανωτά
Ξαναπιάνουν απ’ αρχής
Ένα κλωνάρι ελιάς
Και τ’ άνθος μυγδαλιάς
Αρκούν·
Τ’ αρχέτυπα
Μια φούχτα όνειρο
Αστερισμός
Απ’ idées formes
Νέα γραμματική
Συναρμολογούν τώρα
Για πουλιά και για γοργόνες
Έν’ αλφάβητο για εραστές
Μόνο
Από μαγιά και ροδοπέταλα·
Με πηλών πασαλειμμένοι
Τα γράσα
Ώς τα μπράτσα
Οι εστέτ
Μ’ αιχμηρό παλμό
Στην πένα
Κι ανθρωπιά στις αισθήσεις
Αναθαρρούν
Τ’ αψηλά
Σκάβουν
Για τ’ ανώι να βρουν
Κι όλη η λάσπη τούς μπουκώνει
Στο μεταξύ
Εκεί που ζουν
Μα ποτέ δεν λιποψυχούν
Κι ας όξω χαλασμός
Κύριοι κι αρρενωποί
Στύβουν το χώμα
Να βγάνουν
Κελαρυστό το φως
Της νεκρανάστασης
Απ’ τ’ Άγια των αγίων
Μπας και ξεπλύνεις
εσύ,
ο καθένας,
Τα φτηνά χέρια σου
Που ’χουν γενναιοδωρία ληστή
Βολεμένε
Καθήμενε
Αρκεσμένε
Στην πρόχειρη ζωή σου
Που ’ναι αδέξια
Περαστικέ·
Ρινίσματα που άρπαξαν
Καθώς η πυρίτιδα
Στα σωθικά μου
Κι όλο στάζουν
Ήλιο και κάτι ψιλά
Από βασιλικό
Και αίμα·
Καμουφλαρισμένο
Μες στο ενύπνιο
Του «μουσικὴν ποίει
Καὶ ἐργάζου»
Ένα ξέφωτο
Γιομάτο απ’ άνοιξη
Κι απ’ ωδές νικηφόρες
Το αιέν
Λέγεται métahistoire·
Για τους ερωμένους
Απλώς «μαζί».
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Έργο: Jan van der Zee.]
Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.
