Οι ξένοι
Εισδύω σε ασύλητο κενό.
Πώς νιώθουν ξένοι οι άνθρωποι
Όταν μια πόρτα ανοίξει, και ριχτούν
Μες στ’όνομά τους.
Όταν ζητήσεις την γενιά τους να σου πουν,
Κι εκείνη ζει στους κέδρους.
Σαν ελεγκτής του δένδρου μοιάζεις
Έτσι που ορίσθηκες να ορίζεις την πορεία
Πρoς τα δάση.
Ξένια κι άξαφνα
Ευτυχώς
Εκείνα δεδικαίωνται.
Σαν γέλιο που σκοτείνιασε
Περνούν οι άνθρωποι από σένα,
Έτσι που ζήτησες να σου το πουν
Το πόσο ξένοι νιώθουν.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ.]
Δείτε τα περιεχόμενα του έντυπου τεύχους μας εδώ.
