Χελιδόνισμα τῆς Ρόδου
(διασωσμένο ἀπὸ τὸν Ἀθήναιο, 200 μ.Χ.)
Μετάφραση: Τάσος Θεοφιλογιαννάκος
Ἦλθαν ἦλθαν τὰ χελιδόνια
φέρνουν ὧρες καλὲς
καὶ καλοκαιριές·
τὴν κοιλιὰ ἔχουν λευκὴ
καὶ τὴν πλάτη μελανή.
Γύρναγε τώρα τὴν ἁρμαθιὰ τῶν σύκων
ἔξω ἀπ’ τὸ πλούσιο σπιτικό σου
καὶ τὴν κούπα τοῦ κρασιοῦ
καὶ τοῦ τυριοῦ τὸ κάνιστρο.
Καὶ πίτουρα, τὰ χελιδόνια,
καὶ χυλό, μαθές,
δὲν θ’ ἀρνηθοῦν. Ὅμως ἐμεῖς, ποιό ἀπ’ τὰ δυό; Νὰ φύγουμε ἢ
θὰ πάρουμε, ἂν μᾶς δώσεις, κάτι; Ἂν δὲν μᾶς δώσεις, δὲν σ’ ἀφήνουμε·
ἢ τὴν πόρτα παίρνουμε ἢ τ’ ἀνώφλι της
ἢ τὴ γυναῖκα τοῦ σπιτιοῦ·
εἶναι μικροκάμωτη, εὔκολα τὴ σηκώνουμε.
Ἂν κάτι φέρεις, φέρε μας μεγάλο πράγμα κι ἀκριβό.
Ἄνοιγε, ἄνοιγε τὴν πόρτα στὰ χελιδόνια·
δὲν εἴμαστε δὰ γέροντες, εἴμαστε παιδιά.
***
Ἦλθ’, ἦλθε χελιδὼν,
καλὰς ὥρας ἄγουσα,
καλοὺς ἐνιαυτοὺς,
ἐπὶ γαστέρα λευκὰ,
ἐπὶ νῶτα μέλαινα.
Παλάθαν οὐ προκυκλεῖς
ἐκ πίονος οἴκου,
οἴνου τε δέπαστρον,
τυροῦ τε κάνιστρον·
καὶ πύρνα χελιδών
καὶ λεκιθίταν
οὐκ ἀπωθεῖται. Πότερ’ ἀπίωμες, ἢ λαβώμεθα;
εἰ μέν τι δώσεις· εἰ δὲ μὴ, οὐκ ἐάσομες·
ἢ τὰν θύραν φέρωμες, ἢ θὑπέρθυρον,
ἢ τὰν γυναῖκα τὰν ἔσω καθημέναν·
μικρὰ μέν ἐστι, ῥᾳδίως μὶν οἴσομες.
Ἐὰν φέρῃς δέ τι, μέγα δή τι καὶ φέροις.
Ἄνοιγ’ ἄνοιγε τὰν θύραν χελιδόνι·
οὐ γὰρ γέροντές ἐσμεν, ἀλλὰ παιδία.