Ένα απομεσήμερο, στο διάκενο του παραθύρου
ανάμεσα στο τετράγωνο τζάμι και τη σίτα,
παγιδεύτηκε μια σφήκα πάνοπλη.
Στη μια επιφάνεια˙ τ’ ουρανού φως ωχρογάλαζο,
στην άλλη μεριά η σκιά
της ξεφτισμένης μπλε βαμβακερής κουρτίνας.
Της θύμιζε μάλλον της φωλιάς το χαρτονένιο ψυχρό απάγκιο
εκείνο το κοβάλτιο πλέγμα, μα το θερμό γυαλί
επέμενε να φλυαρεί υποσχετικά για αμβλύ θηραμάτων τραύμα.
Πάλευε για ώρα
καθηλωμένη μες στα χρώματα,
αναποφάσιστη γαρ προς τη δροσιά ή τη ζέστη,
πνιγόταν στη σκόνη, στις σκίζες του ξύλου τ’ αόρατα νήματα
με δέσμια τρία ζεύγη πόδια και το κεντρί της άθικτο, τέλος ˙
αποκαμωμένη μίκρυνε τ’ άναρχο – αρχικό, κυκλικό της πέταγμα
και με βολ-πλανέ μεμιάς και σύσπαση του μίσχου
απελευθερώθηκε διαμέσου απόκρυφης ρωγμής.
Αυτό συνέβη πραγματικά,
έπειτα από έναν μοιραίο υπολογισμό τροχιάς,
ή ίσως από τύχη.
To αβατάρ της τρέλας ως φαίνεται, κείται
στην αθέατη άκρη της αλυσίδας
και στης ισχνής ανάσας το υποδόριο άχθος˙
καθρεφτίζεται επί των παραθύρων τα παράθυρα
σ’ ενδιάμεσες, κάθε λογής , γαλακτερές οθόνες
μα και εν καιρώ ωσαύτως,
σε δυο διαστάσεων χαρτί
κατάσαρκα.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Ernst Haas.]
