ΑΤΕΝΩΣ
Η φύση των πραγμάτων βρίσκεται στην ανελέητη κίνηση.
Είμαστε λοιπόν, όλοι αθώοι.
Άδικα μας κατηγορούν και μας καταδικάζουν.
Τι φταίξαμε, τι έφταιξες;
Συμβαίνουμε όσο κινούμαστε. Όσο είμαστε
φύλλα στα δέντρα ψηλά, στη ράχη του ξαπλωμένου
κοχυλιού δυο κύματα, δάχτυλα απλωμένα στη φωτιά
και το χιόνι, πέρα από τον Ταΰγετο ως την Βακτριανή.
Την απόφαση, το αδιέξοδο, την εξήγηση
μην τα κρατάς άλλο στοιχημένα στη φoρά του πεπρωμένο σου.
Και να θυμάσαι:
…οι γόοι, οι βλαστήμιες, οι σιωπές του αγίου,
του φτωχοδιαβόλου, του εγκληματία,
φράσεων κοιμητήρια κι ανεκδότων
που οι σκύλοι της ρητορικής σκαλίζουν,
οι λήροι, το χρεμέτισμα, ο σάλος
στο ψυχομαχητό μας, κείνο το άσθμα
της νεογέννητης ζωής κι ο κρότος
τα κόκκαλα όταν σπάζουν στην αμάχη
και το αφρισμένο στόμα του προφήτη
και η κραυγή του κι η κραυγή του δήμιου
και των θυμάτων η κραυγή…*
Η προσήλωση σε εγκλωβίζει, σε ακινητοποιεί
και καταλήγεις να μη συμβαίνεις.
Μην δικαιολογείσαι. Τρέξε μακριά,
όσο πιο γρήγορα μπορείς, από την καταλλαγή,
κυλήσου στο χώμα και χόρεψε
στον ρυθμό του θανάτου.
Όχι ατενώς λοιπόν.
Πώς αλλιώς θα γιατρευτούμε από τη ζωή;
[*Από την Ηλιόπετρα (στιχ.463-464) του Octavio Paz. Φωτογραφία: Lucian Zamfir.]
