Αποχαιρετισμός στα όπλα
Ως και το φεγγάρι αρνήθηκε την κίνηση του
μεταπηδώντας σε καρτ-ποστάλ
καθώς χωρούσε τώρα σε παλάμη
οποιονδήποτε διαστάσεων
Θα βαστούσε λαχανιασμένο
τον ουράνιο φράχτη
πιστό αντίγραφο του κάθε γήινου
με τα απαστράπτοντα χεράκια του
Τον φράχτη εκείνον
ελεγκτή
της καθίζησης των σωμάτων
των σεισμών των στομάτων
των ρηγματώσεων των ματιών
Των αθροισμάτων των σανίδων
των δεσιμάτων του κόσμου
σε τσαρδί
Του τάχα κοινού μας σπιτιού
***
Κορεσμένη νύχτα
Στολισμένος με κεφάλια ψαριών
ο ουρανός
αντανακλάσεις της νύχτας μέσα από νησί
Και τα κορμιά μας να γρατζουνίζουν
τις σπονδυλικές μας στήλες
από το βάρος
Όταν το ξύπνημα
της μέρας στην κοιλιά της προηγούμενης
έφερε τα νύχια γαντζωμένα
να τραβούν τον αέρα
προς τα τριγωνικά μας πρόσωπα
δοκιμάζαμε το μπουγάζι
Χωρίς αμφιβολία
επρόκειτο
για θαλασσόλυκους
ή για πνιγμένους
στην πόλη
ή
***
Το σινάφι του κάστρου
Στη μνήμη του Αντώνη Ρολάν, κατοίκου Αστυπάλαιας
Θυμήθηκε τη μέση της
όπως λείο νησί της Ατλαντίδος
ταριχευμένο στην άσφαλτο
με τα βάτα του πανθορούμενα
δηλαδή εμφανή από την κοιλιά της μύγας
και τη ζάχαρη στο βάθος του φλιτζανιού
όπως ομφαλός
και το κορμί να σχίζει το πέλαγο
όπως γλώσσα σε μελάσα
Και εν μέσω μιας κηδείας
αδύναμων ζώων
καταπώς η όψη να ξεστράτισε
χίλιες λεύγες από την υποθετική πορεία
των σύννεφων στο χάρτη
Μέσα στο σπονδυλωτό πένθος
η ώρα ανέπλαθε τις όψεις
μέσα σε βουνό
με τη γαλακτερή χαίτη
του ορίζοντα
Και ο φάρος να του λέει
ξαναπλησίασε
***
Χαρτομαντεία
Και η πανσέληνος έσταζε
τις τριάντα της σελίδες
και το σπίτι άδειο ισορροπούσε
στην πλάτη μιας γάτας
από εκείνες που τρώνε
ασβεστωμένα ξωκλήσια
και τα έπιπλα φυτεμένα
στις εφτά γωνιές του κόσμου
σα θαύματα
κι η γάτα ακύμαντη
ράγιζε το τρίχωμα της
ανοίγοντας σε ρίγες
το ουράνιο τόξο
στο προσκεφάλι
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: Antoni Tàpies.]
