Σκέφτομαι για όλους
Τα ερείπια στήριζαν κάποτε
Έναν κόσμο στέρεο
Βάλθηκα με τα χέρια μου
Να χτίσω τα παράθυρα
Που κοιτάζουν στη Νύχτα
Κι έπειτα το δάσος
Έπειτα τα πουλιά
Στοιχίστηκαν κι αυτά να μπουν στη φωτογραφία
Εσύ χαμογέλασες
Δηλαδή χαμογελούσες
Εκτός κάδρου
*
Αυτοί που φεύγουν
μαζί δεν παίρνουν
Τα φιλιά που τους χρωστάμε.
*
έχει κυρτώσει κάτω απ’ το βάρος των κουρασμένων τοπίων
*
Χαζό βιολί
Δε τραγουδάς πια
Δε τραγουδάς
Και κείνο κράταγε ζεστό το τζάκι
*
Λέμε ιστορία
Εννοούμε σε είχα
Λέμε τώρα
Εννοούμε άργησα
Φιλιόμαστε
Όμως τα χείλη
Είναι αφημένα
Σε κάποιο ξεχασμένο απόγευμα του Μάρτη
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Jonas Bendiksen.]
