Μετάφραση: Μαριάννα Πλιάκου
Με πήραν…
Με πήραν οι γύφτοι. Οι γονείς μου με πήραν αμέσως πίσω. Μα με ξαναπήραν οι γύφτοι. Κι ούτω καθεξής. Τη μια στιγμή στην παράγκα να θηλάζω τη σκούρα ρώγα της νέας μου μάνας, την άλλη στην τραπεζαρία να τρώω το πρωινό μου με χρυσά κουτάλια.
Ήταν η πρώτη μέρα της άνοιξης. Ο ένας πατέρας μου τραγουδούσε στη μπανιέρα˙ ο άλλος έβαφ’ ένα ζωντανό σπουργίτι με τα χρώματα τροπικού πουλιού.
Με πατά…
Με πατά ελαφρά με τ’ ατμοσίδερο ή περνά το χέρι της μέσα μου, σα να ήμουν κάλτσα που ήθελε μαντάρισμα. Η κλωστή που χρησιμοποιεί μοιάζει με λεπτοροή από το αίμα μου, αλλά η μυτερή βελόνα είναι δική της.
«Θα χαλάσεις τα μάτια σου, Ενριέττα, σ’ αυτό το φως», η μητέρα της προειδοποιεί. Κι έχει δίκιο! Ποτέ από την αρχή του κόσμου δεν είχαμε τόσο λίγο φως. Κάποιες φορές τα χειμωνιάτικα απογεύματα κρατούν εκατό χρόνια.
Ήμασταν τόσο φτωχοί…
Ήμασταν τόσο φτωχοί που έγινα δόλωμα στην ποντικοπαγίδα. Μόνος στο υπόγειο, τους άκουγα να βαδίζουν πάνω, στριφογυρνώντας στα κρεβάτια τους. «Αυτές είναι σκοτεινές κι φαύλες μέρες,» μού είπε το ποντίκι καθώς έτρωγε μπουκιά-μπουκιά τ’ αυτί μου. Πέρασαν χρόνια. Η μάνα μου φορούσε γιακά από τρίχωμα γάτας, τον οποίο χάιδευε ώσπου οι σπίθες του φώτιζαν το υπόγειο.
Η πέτρα είναι…
Η πέτρα είναι κακός καθρέφτης. Μόνο μουντάδα μέσα της. Η δική σου ή η δική της, ποιος ξέρει; Στη σιωπή η καρδιά σου ακούγεται σα μαύρο τριζόνι.
Όλα είναι προβλέψιμα…
Όλα είναι προβλέψιμα. Όλα έχουν ήδη προβλεφθεί. Το γραμμένο αναπόφευκτο. Ακόμα κι αυτή η βρασμένη πατάτα. Αυτό το πιρούνι. Αυτό το κομμάτι μαύρο ψωμί. Κι αυτή η σκέψη…
Η γιαγιά μου που σκουπίζει το πεζοδρόμιο το ξέρει. Λέει πως δεν υπάρχει θεός, μόνο μάτια κάποιες φορές που βλέπουν καθαρά. Οι γείτονες, κολλημένοι στην τηλεόραση, δεν προλαβαίνουν να την κάψουν σα μάγισσα.
[Πρώτη δημοσίευση της μετάφρασης στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Jody Miller.]
[Ο Charles Simic είναι Αμερικανός ποιητής, γεννημένος το 1938 στην πρώην Γιουγκοσλαβία (Βελιγράδι). Είναι ένας απ’ τους σημαντικότερους και πιο δημοφιλείς εκπροσώπους της σύγχρονης αμερικανικής ποίησης. Η συλλογή του The World Doesn’t End (1989), από την οποία προέρχονται τα ποιήματα, τιμήθηκε με το βραβείο Pulitzer το 1990. Υπήρξε Poet Laureate των Η.Π.Α τα έτη 2007-2008.]
