Ι.
Οι πόλεις τους: κόκκινο σκοτάδι.
Οι ίδιοι:
ασθενούν.
Χλωμοί,
απόλυτα σωστοί
στις αποστάσεις.
Η καταστροφή,
όπως τη φαντάζονται,
φοράει φακούς φυσικής
επαφής και είναι
υπότροφος
σε ναυτικό σχολείο.
Το αντίδοτο:
Μια υπερχειλής
σταγόνα φως.
Αρκεί για να
αποσυνθέσει.
Μόνο τότε,
Σάξονα,
θα γίνεις
μανιφέστο.
ΙΙ.
Μια πέννα
για τις σκεψεις σου
και δύο για
διεφθαρμένη
φαιά ουσία.
Το μυαλό σου
έτσι το φαντάζομαι-
να χύνεται σε
βαθυκύανο
γαλάζια τρικυμμία·
στο κέντρο φυτρώνουν
παραισθησιογόνα μανιτάρια
και χώμα
και λαμπυρισμοί
Έτσι-
ψυχρό, διαταραγμένο,
απόλυτα ερεθιστικό.
ΙΙΙ.
Μετά την αναπόφευκτη
κάθοδό σου,
Σάξονα,
σε μέρη πιο
θερμά,
σε τόπους που
μετρικό σύστημα
είναι τα ακρογυάλια
η γοητευτική
μελαγχολία σου
μόνο θα προσποιείται-
τόσο προσφιλές θα
είσαι, ξένο σώμα,
που θα απεύχεσαι.
Δύσκολο
να είσαι
ανέστιος
Ανυπόφορο
να στερείσαι
απατρίας
Αναπόδραστο
να συμπληρώνεσαι
απο τον ήλιο
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ.]
