ΠΑΡΑΛΟΓΗ Γ΄
Ήταν ένα παιδί κι ήθελε να πλαγιάζει με τα παπούτσια του
Πρώτα περίμενε τη μάνα του να σβήσει το φως κι ύστερα χωρίς ν’
αφήνει πατημασιές στον ουρανό κλωτσούσε μια ζυμαρένια πέτρα
στο φεγγάρι Κι όλος ο τόπος ίσα με τ’ άστρα ζεστός. Κι εκείνο μ’
ένα χελιδονάκι στο χέρι μάζευε ένα ένα τα ψίχουλα
Ξάφνου μπήκε Χειμώνας στα μαλλιά Μια νύχτα στ’ όνειρο
γκρεμίστηκε Το αίμα του τινάχτηκε στα πίσω βουνά κι η μάνα
του το κοίταζε στα μάτια λυπημένα
Σήκω τού λέει: Ήταν ένα παιδί κι ήθελε να πλαγιάζει με τα
παπούτσια του
ΝΙΟΒΗ
Άμα έβρεχε
παίζαμε κρυφτό με τη μάνα
Κρυβόμουν θυμάμαι πίσω από τον καναπέ
Σήμερα παίζουμε κρυφτό στο διαμέρισμα
Όταν βλέπω τον γιο μου
πίσω από τον καναπέ
και τις πατούσες των κοριτσιών
να φέγγουν στην κουζίνα
απομακρύνομαι
και τους κοιτάζω τρέχοντας
να φτύνουν τον χρόνο
ΕΞΟΔΟΣ ΙΙ
Σ’ αυτή τη σελίδα
το χιόνι
δεν μπορεί ν’ ακουστεί
Κι όμως ως το πρωί
θα ’χει σκεπάσει όλο
το ποίημα
[Από τη συλλογή Παραλογή, Gutenberg: Σύρτις, Αθήνα 2015. Ζωγραφική: Leonardo Cremonini.]
