Δαγκάνα
Η μνήμη χαράζει γράμματα
στις ψυχές
κι εμείς κολλάμε αυτοκόλλητα
στο ψυγείο.
Πράγματα που πέρασαν στη λήθη,
νομίζαμε,
επανέρχονται απροσδόκητα
μπαίνουν δυναμικά στο δωμάτιο
κυριαρχούν και μας δυναστεύουν.
Παίρνεις κατευναστικά
ξεχνάς για λίγο
προχωράς
μα έρχεται ξανά
άλλη σελίδα του χθες,
η μνήμη έχει ατέλειωτες.
Κάποτε γαληνεύεις
η μέγγενη της μνήμης χαλαρώνει
μα εκεί που έχεις ησυχάσει
πάλι σ’ αρπάζει η δαγκάνα της.
Το χθες
αγκαλιάζει το σήμερα
το αύριο
είναι δέσμιο του χθες.
Ξημέρωμα
Τα φώτα που τρεμοσβήνουν
σημαίνουν ένα τέλος.
Καθώς η νύχτα φεύγει
και φαίνεται δειλά
το πρώτο φως της αυγής
εσύ φεύγεις γι’ αλλού
δεν ξέρεις που
μα πρέπει να φύγεις
δεν έχεις θέση πια εδώ
αφού σε απέρριψε
αφού σε αρνήθηκε
θα φύγεις θέλεις δεν θέλεις
κι αν το άγνωστο σε φοβίζει
πρέπει να το ζήσεις
πρέπει να βαδίσεις μπροστά
η μόνη επιλογή
είναι για σένα τώρα
το αύριο
κάτι καλό θα φέρει
ας μην το γνωρίζεις σήμερα.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ.]
