μετάφραση: Ούρσουλα Φωσκόλου
Σκηνή πρώτη: Τ’ απομεινάρια στον καθρέφτη
Στο πιο μικρό δωμάτιο του Τραστέβερε, ο Πιερ Πάολο
μού βουρτσίζει τα μαλλιά. Απαλά χαϊδεύει
τις τούφες, προσεκτικά μη με πονέσει, ξεμπλέκοντας τους κόμπους.
Τα μάτια του πλανώνται επάνω μας στον καθρέφτη
και μπορώ να πω απ’ τα λεπτά του χείλη πως φαντάζεται
την τελευταία σκηνή. Αν θα ζήσω ή αν θα πεθάνω.
Με τα χέρια του στρέφει το κεφάλι μου προς τα αριστερά,
προς τα δεξιά. στερεώνει τις χτενισμένες τούφες
πίσω απ’ τα γυμνά μου αφτιά. Κι είναι η τρυφεράδα του
που με κάνει να πιστεύω πως κρύβεται ένα σενάριο
σε κάτι έστω απ’ όλα αυτά. και πως σε μια του εκδοχή, το παρελθόν
παραδίδει το πνεύμα στην ποδιά μας.
Σφίγγω τα δάχτυλα γύρω απ’ τον καρπό του, μετακινώ το χέρι του
στα γυμνά αγορίστικα στήθη μου. Έτσι, για ν’ αρχίσω ξανά
τον θρήνο μου. Κι εκείνος τον δικό του.
Πριν τη Ρώμη. Πριν την Ιταλία. Πριν το πρώτο αγόρι
γδυθεί και φύγει. Να κοιτάξω μέσα στον καθρέφτη,
στο πρόσωπο του Πιερ, σαν να ήταν κάποιου άλλου, να δω
το πεταμένο φόρεμα, τα συρτάρια ανοιχτά
και άδεια, τη χτένα απιθωμένη στο τραπέζι. Η κάμερα
αρχίζει να γυρνά.
Ο Πιερ Πάολο γράφει το σενάριο απ’ την αρχή.
