Σ’ αυτή την κρύπτη ηχεί μόνο η καρδιά
μιας σκιάς που ξαπλώνει στο χώμα φωτεινή,
βαθιά στο καταποντισμένο σπήλαιο κάτω από άστρα,
πέτρες και βροχές και τη μεγάλη θάλασσα
της υπόγειας ακτής, που είναι πάντα ήρεμη και σιωπηλή.
Σ’ αυτό το πηγάδι των ευχών και των πτωμάτων
ο ήχος δυνατός μιας αναπνοής, γλιστρά στα κύματα,
στην κατακόμβη των άδικων μαρτυρίων του προδομένου Θεού της ιδέας.
Σ’ αυτό το άδειο δωμάτιο, γεωλογική σιωπή.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ.]
