Μετάφραση: Κώστας Βραχνός
ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ
Ξαφνικά με το βλέμμα
γυρεύουμε έναν τρόπο να διηγηθούμε
τι κάναμε με τις ζωές μας
Δίχως υποσχέσεις που να μας λεν προς τα πού τραβάμε
κανείς δεν ξέρει πώς η απουσία τους επίσης μάς αφάνιζε
Θυμάσαι ένα σκονισμένο φως
που κοιμόταν στο πάτωμα
ξεχνάς τις πέτρες που πετάει ο χρόνος
όταν οι στιγμές βγαίνουν απ’ την όχθη τους
Κάτι ανείπωτο μένει
όταν μιλάμε για μας
ΑΝΑΠΝΟΗ
Κάθε νύχτα το σώμα φτάνει
σ’ ένα ξεχωριστό δωμάτιο
Σε μερικά το χρώμα της μέρας σκληραίνει στις κουρτίνες
σε άλλα τα ξύλινα πατώματα λεπταίνουν τον αέρα
σαν να προαισθάνονταν
ότι δεν είν’ ένα και μόνο σώμα
αυτό που ξυπνάει μαζί μου
Όψη που ο χρόνος θολώνει
Άκουσέ την καθώς αναπνέεις
ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΣ
Κάθε είδηση της ζωής μου
ένα μολύβι με σπασμένη μύτη που γράφει στον κανέναν
Ονειρεύομαι να έμπαινα από μία πόρτα και να μπορούσα να τη βρω
και ξανά η ανάμνησή της εξοργίζεται μαζί μου…
Δεν είναι η μοναδική νύχτα που με παίρνει ο ύπνος
λέγοντας στο σκοτάδι μου
επίσης αυτά τα πράγματα
Μιλώ για αντίσταση στους ανέμους
στις μοναξιές
[Πρώτη δημοσίευση των μεταφράσεων του Κολομβιανού ποιητή Τζιοβάννι Γκόμες (Bogotá, 1979) στο ηλεκτρονικό Φρέαρ.]
