Άουσβιτς 2017
Είναι γνωστή η αποφθεγματικής βαρύτητας ρήση του Αντόρνο ότι «το να γράφεις ποίηση μετά το Άουσβιτς είναι βάρβαρο». Ο φιλόσοφος (ο οποίος είχε πατέρα εβραίο που ασπάστηκε τον προτεσταντισμό, μητέρα καθολική και στην εφηβική του ηλικία είχε κακοποιηθεί δεδομένου ότι στον ελεύθερό του χρόνο διάβαζε την Κριτική του Καθαρού Λόγου του κ. Καντ), αναθεώρησε την άποψη αυτή, όταν το 1969 φοιτήτριες κατέλαβαν την έδρα του προτάσσοντας γυμνά τα όμορφα στήθη τους.
Αυτά ή περίπου αυτά, σκεπτόταν να γράψει ο Β. Β., ποιητής από τους υποσχόμενους ελάσσονες της γενιάς του, προτού πάει στο Άουσβιτς. Αφ’ ότου όμως το επισκέφθηκε, κατάλαβε πόσο δίκιο είχε ο Τεοντόρ προτού ανασκευάσει τη γνώμη του.
Παρόλα αυτά συνέχισε να γράφει.
Ξέχασα να σας πω πως ο Τεοντόρ Αντόρνο ήταν και εξαιρετικός μουσικός ενώ ο Β.Β. απλώς δεν είχε άλλον τρόπο.
***
Ποιητικό ρεπορτάζ
Ο Κωστής Παλαμάς –τον οποίο η Α.Π., φιλόλογος και φέρελπις ποιήτρια ετών 39, δεν θεωρούσε καν ποιητή– σε ηλικία εννέα ετών έγραψε το κάτωθι ποίημα: «Σ’ αγαπώ εφώνησα/κι εσύ με αστράπτον βλέμμα/Μη -μ΄απεκρίθης- μη θνητέ/τολμήσεις να μιάνης/δια της παρουσίας σου/ τας ώρας τας ωραίας/που έζησα στον κόσμον…».
Ο Παλαμάς λίγα χρόνια μετά απεφάνθη ότι το ποίημα ήταν για γέλια.
Και η Α.Π, εξακολουθεί και γράφει.
***
1/2
Μισός αιώνας
όλα μισά
μισή κραυγή
–την άλλη την κρατώ
για κάθε ενδεχόμενο–
μισό το ήμισυ
το έτερον
–σκάρτα στο 1/4–
μισό φωνήεν
και βραχύ
και σύμφωνα
πολλά
Φοινικικά
μισά κι αυτά
ν’ ανοίγονται
αλλόγλωσσα
στη θάλασσα.
***
Κατά παράταξη
Με μικρά συντάγματα
μικρές προτάσεις
κάποτε μονολεκτικές
θα έρπεις για συγχώρεση.
Οι νεκροί δεν συνηθίζουν
τον υποτεταγμένο λόγο.
***
Αλεξάνδρεια
Ας αφιερώσουμε τρεις στίχους
σε ό,τι μούχλιασε με τον καιρό
ή ήταν έτσι εξαρχής
και δεν το καταλάβαμε.
Και δύο στίχους μόνο
στο εξαίσιο Roquefort Sociètè
που με γενναίο φρόνημα απολαύσαμε.
***
gillette
Όχι με το ξυράφι
αλλά με το ασήμι του
θα κόψω
τον τρυφερό
λαιμό σου
κι οι λέξεις σου
θα ξεχυθούν
σφαγμένες
και αργυρές
φωτίζοντας
για μια φορά
την άλαλη
και αλαλιασμένη
νύχτα μας.
***
Επιτύμβιο
Νεκρόφιλε διαβάτη που περνάς
Κάνε μου πάσα ένα θρηνώδη ανάπαιστο
Να ευφρανθώ στον τάφο μου
Και να τον κάνω share
***
Ποίηση
Η φλούδα ανακυκλώνεται
ματαίως
(φλούδα θα παραμείνει).
Αλέθεται ο νόστιμος καρπός,
χωνεύεται εν τάχει
(παρεμπιπτόντως, τρέφει).
Μα το κουκούτσι πάλλεται,
βλασταίνει.
Σπειροειδώς υψώνεται
στον ουρανό
διαρρηγνύει τον θάνατο.
Και τον γαμάει με πάθος.
***
Τα φώτα της απέναντι πλευράς
Πολύχρωμα, χορευτικά, μικρή με θάμπωναν. Καθώς μεγάλωνα –και ένιωθα το οντολογικό κενό– αυτά με παρηγόρησαν. Ο παππούς μου –που δεν γνώρισα– μου έλεγε να μην τα βλέπω. Ειδικά τους χειμώνες που φύσαγε δαιμονισμένα.
***
Τριγωνομετρία
Ακόμα και να έδινες τα επαρκή στοιχεία,
δεν επιλύεται τούτο το τριγωνάκι.
Βλέπεις, τα ημίτονα κατέρρευσαν
και η ακτίνα R διέρρηξε με απόγνωση
Τον περιγεγραμμένο κύκλο.
***
Παραδοσιακόν
Θα μας πάρει ο καιρός
…………………………
όταν θα ξανασυναντηθούμε
δε θα με γνωρίσεις
και εγώ
δε θα σου δαγκώσω τρυφερά
το μικρό σου δαχτυλάκι.
Θα είναι Αύγουστος
και θα φυσούν μελτέμια
η θάλασσα θα ξεβράζει
τα δικά μας πράγματα
Και η νύχτα θα’ χει πέσει.
***
Αφιέρωση
Θα μάθεις γραφή κι ανάγνωση
Θα μεγαλώσεις
Θα κάνεις παιδιά
Που θα μάθουν με τη σειρά τους
Να γράφουν και να διαβάζουν
Δεν θα μιλάς ποτέ για τα παλιά
Εμένα θα με ξεχάσεις
Όμως θα είμαι η Προϊστορία σου.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Jason Eskenazi. Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.]
