ΗΧΟΙ ΝΥΚΤΕΡΙΝΟΙ
Εξωστρεφής και ντροπαλή η νύχτα του καλοκαιριού
με τα παράθυρα ανοιχτά και τα πατζούρια της κλειστά
ζεστά φουσκώνει κι ανακατεύει τους ήχους
Άκου το σάρωμα που ο αγέρας καταφέρνει
δροσίζοντας τα πεζολίβαδα της πόλης.
Άκου τους περαστικούς που κουβεντιάζουν
ήσυχοι πως λένε μυστικά προστατευμένα.
Άκου τις βοερές αφίξεις από αέρος των δυτικών.
Μα άκου σαν κλείσεις με όλα αυτά- εσένα,
άκου κι εμένα, καθώς θα φτιάχνουμε
τον σιωπηλό των εραστών νυχτερινό διάλογο.
ΤΟ ΦΕΥΓΙΟ
Προσεκτικά σε φτιάχνω, σε σάζω τακτικά,
τρίχα να μη πετά και την εικόνα σου χαλά.
Προσεκτικά σε ομορφαίνω σα φεύγεις τώρα μακριά
μα με πειράζει που δεν είσαι πια δικός μου.
Δηλώνω πως για πάντα θα ήθελα μόνο σε μένανε να ανήκεις
μα εσύ φεύγεις, ταξιδεύεις για να πάς σ’ ένα πολύβουο γραφείο τακτικό,
να γίνεις ένα και να ξεχυθείς με τους πολλούς φακέλους να αναμετρηθείς.
Ομολογώ πως μου λείπεις ήδη, πριν αρχινίσει το φευγιό
Να ξέρεις ίσως το πετύχεις, να γίνεις φάρος λαμπερός
ένας μικρός θεός λειτουργικός, ο σπουδαίος διερχόμενος.
Ίσως μια μέρα γίνεις το φως εκεί που αχνοφέγγει η απελπισία
Ίσως για άλλους να είσαι δείλι ή της σιωπής η ομίχλη
Ίσως να είσαι η χαμένη ανάμνηση αγνώστου παραλήπτη..
Να φύγεις ατσαλάκωτος, άλλο να σε κρατώ, δε πρέπει.
Σ’ αφήνω εδώ στον πάγκο με ένα γραμματόσημο για φυλακτό.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρεάρ.]
