Κάθομαι σʼ όλες τις καρέκλες
Κάθομαι σʼ όλες τις καρέκλες
Γιατί δεν υπάρχει θέση
Για την τέχνη
Που ξεκίνησε το
2008 το 2011
Ή το 2012
Σταγόνες απʼ το πουκάμισό μου
Που στεγνώνει.
Οι καμπανιές της Σεν Ζενεβιέβ
Καθότι οι κλώνοι δεν είναι θεματοφύλακες·
Οι δημοκράτες είναι φτιαγμένοι
Να πέφτουν από τα σύννεφα.
Το αδυσώπητο επικεφαλής.
Μια νύχτα στεφάνι στο απροκάλυπτο.
Τα προβλήματα είναι λύση.
Τα οστά μου σούπα
Μέσα στου τάφου μου
τη λάσπη.
Recitativo
Το πρώτο σχεδόν ολόκληρο λεπτό
Της ζωής μου μετά από εννιά χρόνια
Όπου δεν έχω τίποτα να κάνω
Και παρατηρώ αρχαϊζων τα κόκκινα και τα κίτρινα
Των δέντρων στην πλατεία Αλπέρν.
Περνά ένας πατέρας μαζί με τον τετράχρονο
Γιο του και ο γιος δείχνει, «να!»
Και κάνει το λεπτό της αεργίας μου
Δικό του.
Κελύφους αρ. 11.
Το εγώ είναι μια δουλειά
με προοπτικές.
Όταν κοιτάζω το φεγγάρι μορφάζω
όπως όταν διαβάζω ένα καλό ποίημα.
Ή ακούω τον γδούπο μιας σαύρας
σαν πέφτει μέσα στο παρόν μου
που είναι δυο χούφτες
σαν σχηματίζουν
ένα βαθύ πηγάδι.
Μετά από τέτοιο δημόσιο κίνδυνο
η ενδοσκόπηση χάνει
λες και ταʼ χει καταφέρει
κάπου αλλού /
όπου
δεν ήταν μια καλή ιδέα
για κάποιον ανεξήγητο λόγο.
[Από το βιβλίο La Chope Daguerre και Ποιήματα Κελύφους, Κέδρος, Αθήνα 2013.]
