frear

Ιμμάνουελ Καντ του Μπέρνχαρντ στο Θέατρο Τέχνης – του Γιώργου Δουατζή

Το έργο: Μιλάει με πικρό χιούμορ για την πνευματική τύφλωση που χαρακτηρίζει την εποχή μας. Ο μέγιστος Γερμανός διαφωτιστής του 18ου αιώνα ταξιδεύει με ένα υπερωκεάνιο προς την Νέα Υόρκη, στη δική μας σύγχρονη εποχή. Πρόκειται να ανακηρυχθεί Επίτιμος Διδάκτορας κι ελπίζει ταυτοχρόνως, πως οι γιατροί της Αμερικής θα θεραπεύσουν το γλαύκωμα από το οποίο πάσχει. Ο Μπέρνχαρντ φαίνεται να λέει πως η φιλοσοφία αρρωσταίνει τους ανθρώπους αντί να τους γιατρεύει, θρηνώντας σαρκαστικά για την αντιπνευματική εποχή μας, που μοιάζει να τελειώνει. Η περίπτωση του τυφλωμένου φιλοσόφου γίνεται η αφορμή για να γελάσουμε με την κατάθλιψή μας, για να αποτρέψουμε τον μαρασμό μας.(Από το δελτίοΤύπου)

Ένα “κλασικό σύνδρομο” που με κατέχει μετά από μία σημαντική θεατρική παράσταση, είναι αυτό της ανάγκης να κλειστώ στον εαυτό μου αρνούμενος συζητήσεις στην προσπάθεια να επιμηκύνω την επίγευση όσων προσέλαβα στη διάρκεια του θεατρικού γίγνεσθαι.

Αυτό το “σύνδρομο” με κατέλαβε φεύγοντας από την παράσταση-τόλμημα του Γιάννου Περλέγκα στο θέατρο Τέχνης της Φρυνίχου. Ήταν το έργο του Τόμας Μπέρνχαρντ Ιμμάνουελ Καντ. Και αισθάνομαι την ανάγκη, να σφίξω το χέρι του σκηνοθέτη Γιάννου Περλέγκα, εμπνευστή της παράστασης αυτής, να τον ευχαριστήσω για τις ευτυχείς στιγμές δημιουργίας – ποιητικότητας που μας έδωσε και λακωνικότατα να εκφράσω την άποψή μου ως μέσος (μη ειδικός) θεατής.

Μου άρεσαν: Το “Όλον” αυτής της εμφανώς πολύμοχθης προσπάθειας που μας χάρισε απλόχερα την πρόκληση σε σκέψη και σε ψυχαγωγία -στοιχείων απαραίτητων για να δικαιολογηθεί η ύπαρξη μιας παράστασης, όπως και κάθε συγγραφικού ή ποιητικού έργου. Η απόδοση του κείμενου στα ελληνικά. Η μουσική και η ουσιώδης παρεμβατικότητά της. Τα σκηνικά και τα κοστούμια. Οι ερμηνείες. Το ευφυές “ζύγισμα” της κίνησης των ηθοποιών στη σκηνή.

Δεν μου άρεσαν: Το ότι δεν τελείωσε η παράσταση στο κορυφαίο σημείο υποβλητικότητάς της, στο τελευταίο “φτάσαμε” με την αποχώρηση του Καντ. Οι υψίτονες θυμού (;) φωνές. Η μεγάλη διάρκεια της παράστασης.

Με συνεπήρε: Το φινάλε της παράστασης που ήταν: Υψηλή θεατρική πράξη. Άκρως ποιητικό. Σύνθεση απολαυστικής αισθητικής. Υποβλητικά υπαρξιακό.

Έξοχες ερμηνείες: Μάκης Παπαδημητρίου, Χρήστος Μαλάκης, Συρμώ Κεκέ, Κατερίνα Λυπηρίδου, Γιάννης Καπελέρης.

Η ταυτότητα της παράστασης: Στον ρόλο του Immanuel Kant ο Μάκης Παπαδημητρίου, Μετάφραση: Γιάννος Περλέγκας & Ισμήνη Θεοδωροπούλου. Σκηνοθεσία: Γιάννος Περλέγκας. Σκηνικά-κοστούμια-κούκλες: Χριστίνα Κάλμπαρη & Αττάρτ Βίλλυ. Μουσική: Γιάννος Περλέγκας. Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος. Φωτογραφίες: Μυρτώ Αποστολίδου.


* Ο Γιώργος Δουατζής είναι ποιητής-συγγραφέας

Σε λίγο καιρό κοντά σας με νέο ηλεκτρονικό τεύχος στο mag.frear.gr

Mag.frear.gr – Τα ηλεκτρονικά μας τεύχη