Μετάφραση: Δημήτρης Αγγελής
ΖΑΧΑΡΟΠΛΑΣΤΕΙΟ ΜΕΤΡΟΠΟΛ / PASTELERÍA METROPOL
Προσέρχομαι χωρίς διαλέκτους από τη μοναξιά μου.
Luis García Montero
Κοιτάζω στη βιτρίνα
την αντανάκλαση του κορμιού μου
πάνω στο τζάμι
και με βλέπω χοντρό, κουρασμένο, πάνω σ’ εκείνα τα κέικ από βανίλια.
Και σκέφτομαι τους φίλους που δεν ξανάδα
και τι γνώριζαν άραγε απ’ αυτήν την καταβεβλημένη καρδιά
όπου δεν χωράει ούτ’ ένα εκατοστό του κόσμου;
Κι όταν δεν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου στα βήματα του παιδιού ή στον καθρέφτη
έχοντας πια βαρεθεί ν’ αποφεύγεις κακά προμηνύματα
ατενίζοντας από μακριά το μεγαλείο των απωλειών
το ανεξιχνίαστο και το άγνωστο.
Σιωπώ: η σιωπή μου φτάνει σ’ εκείνο το σώμα που δεν καταλαβαίνω,
καθαρίζω την καρδιά μου από την τελευταία της πυρκαγιά.
Και συνεχίζω ξένος πάνω σ’ αυτό το τζάμι,
χοντρός και κουρασμένος
και πίσω μου
κάποιες σκιές, χειρονομίες παππούδων και πεθαμένων θείων
πάνω στα κέικ της βανίλιας.
ΕΠΙΣΤΡΟΦΕΣ / RETORNOS
Δεν πιστεύω στις επιστροφές
αλλά αυτή η πικρή καρδιά από παλιά σπίτια και δρόμους κατεστραμμένους
χτυπά σε κάθε επιστροφή
χωρίς χειρονομίες ή μορφασμούς
και ξέρει ότι ο κόσμος είναι ένα τόπος κακός για να φτάσεις
Και επιστρέφει για να γράψει ένα ποίημα που μιλάει για ένα κορίτσι σ’ ένα αεροδρόμιο
που περιμένει ένα αεροπλάνο ποιος ξέρει από πού
ή να γράψει για εκείνο το γράμμα που ποτέ δεν έλαβα εκείνο το Σάββατο
ακούγοντας την παλιά κασέτα με τις αγαπημένες μου νοσταλγίες
ή για τους κλεμμένους στίχους απ’ τον Σαλίνας, τον Μπόρχες, τον Γουόλκοτ
και για τα ηλιόλουστα απογεύματα στο γήπεδο.
Δεν πιστεύω σε επιστροφές
αλλά αυτή η αποστεγνωμένη από άλλες ημέρες καρδιά τραγουδά ετεροχρονισμένα
πάνω στον ουρανό όπου καίει τ’ όνομα μιας γυναίκας που αγάπησα
Δεν πιστεύω στις επιστροφές
αλλά η κλίση μου στο ταξίδι, κάθε φορά που αναχωρώ προς την κακοκαιρία του κόσμου,
αφήνει, όπως τις μέρες που ήμουνα πρόσκοπος, βότσαλα και σβολαράκια ψωμιού
για να μη χαθεί το μονοπάτι της επιστροφής για το σώμα σου.
[Πρώτη δημοσίευση της μετάφρασης. Φωτογραφία: Josef Koudelka.]