1) Γιώργος Ιωάννου, Ποιήματα 1954-1985, εκδόσεις ΣΦΕΝΤΑΜΙ, 2014.
Η συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων του Γιώργου Ιωάννου από τις «χειροποίητες» εκδόσεις Σφεντάμι ήρθε να καλύψει ένα εκδοτικό κενό. Για χρόνια ήταν εξαντλημένη η προηγούμενη έκδοση και η νέα αυτή κυκλοφορία μας υπενθυμίζει πως ο Γιώργος Ιωάννου, όχι μόνο ξεκίνησε συγγραφικά ως ποιητής, αλλά πρωτίστως ήταν μια γνήσια ποιητική φωνή γεγονός που αποκρυσταλλώθηκε στα εξαιρετικής πνοής ελλειπτικά πεζογραφήματά του. Ο Ιωάννου με τρόπο ευρηματικά οικείο αποσπά την εμπιστοσύνη του αναγνώστη, καθώς μιλά χαμηλοφώνως, αλλά με υψηλή εσωτερική ένταση για ένα άλγος που συντροφεύει την ύπαρξη. Παρά τη συνειδητή αυτολογοκρισία των κειμένων, ένας διάχυτος φόβος διαφεύγει ως πτητική ουσία και διαμορφώνει μια συχνά υποβλητική ατμόσφαιρα οδύνης.
2) Ορέστης Αλεξάκης, Το ρόπτρο (Επιλεγμένα ποιήματα), Εκδόσεις των φίλων, 2014.
Ο Ορέστης Αλεξάκης προχώρησε σε μια αυστηρή επιλογή ποιημάτων του η οποία κυκλοφόρησε σε μια καλαίσθητη και χρηστική έκδοση που φιλοδοξεί να αποτελέσει πλοηγό μιας ασφαλούς περιήγησης στο ποιητικό του κόσμο. Κυριαρχείται ο κόσμος του από μια αγωνιώδη αναζήτηση επαφής με το επέκεινα των πραγμάτων που επιχειρείται μέσω ενός συνεχούς «διαλόγου» με τους νεκρούς. Η ποίηση του Αλεξάκη έστησε ένα ποιητικό νεκρομαντείο, όπου οι ζωντανοί έρχονται και συνομιλούν με τους απόντες, εξημερώνοντας την αγριότητα του τέλους, καθώς μέσω της θωπείας των αγαπημένων σκιών συμφιλιώνεται ο άνθρωπος με τα σκοτάδια του. Πρόκειται για μια ποίηση σκοτεινού κάλλους, με αιφνίδιους λυρικούς ιριδισμούς, που διαθλάται ως αγγελικό και μαύρο φως.
3) Γιώργος Μαρκόπουλος, Ποιήματα 1968-2010 (Επιλογή), εκδόσεις Κέδρος, 2014.
Η πρόσφατη συγκεντρωτική έκδοση επιλεγμένων ποιημάτων του Γιώργου Μαρκόπουλου συγκεφαλαιώνει την πορεία ενός δημιουργού που αποτελεί δεινό παρατηρητή των εγκόσμιων. Η λαϊκότροπη αφήγηση του Μαρκόπουλου συγκροτεί ένα ποτάμι που δε σκεπάζεται εύκολα παρά τις επιχωματώσεις που έχει υποστεί η γλώσσα μας και δε χάνεται σε σπάταλες υπερχειλίσεις βρίσκοντας πάντοτε το δρόμο του προς τη θάλασσα. Γράφοντας για πράγματα που βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής, η πένα του διαθέτει μια υψηλή θερμοκρασία που μεταδίδεται ως πυρετικό κύμα σε όσους έρχονται σε επαφή μαζί της.
4) Μάρκος Μέσκος, Προσωπικά κείμενα, εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2014.
Έκδοση που αποτελεί συγκομιδή κειμένων του Μάρκου Μέσκου που ήταν διάσπαρτα σε διάφορα έντυπα. Πρόκειται για προσωπικές μαρτυρίες ενός καθαρόαιμου ποιητή κατά τη διαδρομή του στα πάθη των φωνηέντων του λόγου και αφορούν κυρίως πρόσωπα με τα οποία ο συγγραφέας διασταυρώθηκε ή συμπορεύθηκε. Οι μαρτυρίες αυτές δοσμένες με έντονα ιδιοσυγκρασιακό ύφος ρίχνουν φως σε περιοχές του ελληνικού λόγου που δεν έχουν επαρκώς χαρτογραφηθεί. Λειτουργώντας ως ανιχνευτής ποιητικών μετάλλων ο Μέσκος εντοπίζει το υπερούσιο μέταλλο ακόμα και σε θεωρητικά ελάσσονες, όπως στους Γιώργο Κοτζιούλα, Φρίξο Τζιόβα, Όμηρο Πέλλα κ.ά. Η γραφή του Μέσκου διαθέτοντας μια λοξή ματιά στα πράγματα, καθίσταται συχνά λίαν ανατρεπτική των καθιερωμένων αντιλήψεων και συνιστά μια εναλλακτική πρόταση ανάγνωσης.
5) Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος, Μίμηση ήχων, εκδόσεις Ύψιλον, 2014.
Έχει επισημανθεί ότι το δοκίμιο –ως αυτόνομο είδος- χάνει διαρκώς έδαφος, καθώς λαμβάνει επιδημικές διαστάσεις το υγιές επιστημονικά φαινόμενο των στείρων φιλολογικών αναλύσεων που ακολουθούν το τελετουργικό μιας διατριβής, αλλά και η χωροκατακτητική συμπεριφορά θεωρητικών μορφωμάτων που εξαλλάσσονται σε επιθετικές μορφές νεοπλασιών. Οπότε, κάθε φορά που παρατηρείται κάποιο κείμενο που διαθέτει τα χαρακτηριστικά ενός ατόφιου δοκιμίου είναι επιβεβλημένο να δηλώνεται ως ύποπτο κρούσμα ώστε να ληφθούν όλα τα αναγκαία μέτρα. Έχοντας γνώση των ανωτέρω, οφείλω να προειδοποιήσω τις αρχές για το τομίδιο με τίτλο Μίμηση ήχων που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Ύψιλον, που περιέχει σημειώσεις δοκιμιακής υφής για την ποίηση δια χειρός Γεράσιμου Λυκιαρδόπουλου. Κείμενα γραμμένα στην κόψη ποιημάτων, θέτουν επιτακτικά ερωτήματα για την ποιητική τέχνη με τρόπο γόνιμα αιρετικό, ερωτήματα που αφορούν τόσο την αισθητική όσο και την πολιτική υπόσταση του λόγου. Ο Λυκιαρδόπουλος -συνείδηση πρωτογενώς ποιητική- μεταγγίζει στη δοκιμιακή γραφή την προσωπική αγωνία του δημιουργού. Αν κάτι δονεί το δοκιμιακό του ύφος, είναι ο οριακός λόγος ενός ποιητή που ξέρει πως «όποιος σκάβει τον στίχο, σκάβει τον λάκκο του.»
[Το έργο είναι του Édouard Pignon (1905-1993).]