Διαβάζω και γράφω για ό,τι μ’ αρέσει
Εν αρχή ην ο Λόγος. Και ο Λόγος ην προς τον Θεόν, και Θεός ην ο Λόγος. Και ο Λόγος έγινε Ποιητής και ο Θεός ήταν ο πρώτος Ποιητής του κόσμου. Και ο Όμηρος δεύτερος, αλλά πρώτος επί της γης. Και πέρασαν εκατομμύρια χρόνια από την Ποίηση του πρώτου και είκοσι πέντε αιώνες από την Ποίηση του δεύτερου πρώτου. Με αυτούς κληρονομιά και όλους εκείνους που ακολούθησαν, άνοιξαν τα μάτια της ψυχής μας στα οράματα και τα θαύματα και γέμισαν την καρδιά μας με την αγάπη για τη λογοτεχνία. Γράφοντας και διαβάζοντας αγαπάμε τη ζωή και τους εαυτούς μας. Διαβάζω και γράφω άρα υπάρχω. Αλλά για να υπάρχω πρέπει να διαβάζω ό,τι μ’ αρέσει. Κι όταν κάτι δεν μου αρέσει, ζητώ συγγνώμη, το αφήνω στην άκρη. Είμαι και παλιάς μόδας και παλιάς τεχνολογίας. Με είκοσι πέντε αιώνες ποίησης στην πλάτη μου δεν αντέχω να σηκώσω «παρεκκλίνοντες» πόνους. Ο καθείς και ο πόνος του κι εγώ με τον δικό μου. Είμαι καλό παιδί του Ελύτη. Κι επειδή η ποίηση δεν είναι χώρος για «προσωπικές εξομολογήσεις», είμαι καλό παιδί και του Σεφέρη και του Σικελιανού και πολλών άλλων. Και εδώ κάνω την πρώτη παράβαση, εξομολογούμενη. Συγγνώμη. Από τα πολλά που διάβασα, ων ουκ έστιν αριθμός, σταμάτησα στα ακόλουθα πέντε που επιβάλλει η περίσταση, αρχίζοντας από τα τελευταία και με μια δεύτερη παράβαση, τελειώνω πάλι με τα τελευταία:
1. Τασούλα Καραγεωργίου, Τι γίναν οι μαστόροι; Ποιητική συλλογή (Γαβριηλίδης) γιατί συνθέτει ποίηση υφασμένη από τον πόνο του σύγχρονου ανθρώπου, με παραδοσιακή τεχνική και αφομοιωμένα μέσα της τα αρώματα του Σολωμού και όλης της μεγάλης ποίησης, μέχρι τον Όμηρο.
2. Πιερ Λεμαίτρ, Καλή αντάμωση εκεί ψηλά, μυθιστόρημα (Μίνωας) γιατί είναι από τα καλύτερα αφιερώματα στα εκατό χρόνια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, για τον τρόπο που οι επιτήδειοι καρπώνονται τα κέρδη από τη συμφορά των νέων που κατακρεουργήθηκαν στα χαρακώματα, αφού ο πόλεμος φέρνει μεγάλο κέρδος και μετά τη λήξη του.
3. Το βιβλίο βρίσκεται έξι χρόνια στα ράφια αλλά εγώ φέτος το διάβασα. Είναι του Δημήτρη Αγγελή η Επέτειος, Ποιήματα (Οι εκδόσεις των Φίλων). Με συγκίνησε το ήθος, το ύφος, η τεχνική, το αίσθημα με το οποίο κρυπτογραφείται η αλήθεια της ψυχής μας για την απώλεια προσώπων που αγαπάμε.
4. Και αυτό παλιό, είκοσι χρόνια στα ράφια, αλλά τώρα το διάβασα. Ολυμπία Καράγιωργα, Γιώργος Σαραντάρης, Ο μελλούμενος (Δίαυλος). Η ποιήτρια στήνει μνημείο στον ποιητή του οποίου η κουδουνιστή φωνή ντιντίνισε για να αφυπνίσει την επαρχιακή προπολεμική Αθήνα, που τόλμησε να απευθύνει στον μεγάλο Αλεξανδρινό το ωραίο ερώτημα: «αγάπησες ποτέ σου μια Ρωξάνη;», που δεν δίστασε να εκθέσει ένα σώμα λιανό στο θανάσιμο κίνδυνο γιατί «δεν είμαστε ποιητές σημαίνει φεύγουμε, εγκαταλείπουμε τον αγώνα» κι εκείνος ήταν ποιητής και δεν εγκατέλειψε.
5. Παναγιώτης Σκορδάς, Πρόσωπα. 30 συζητήσεις και συνεντεύξεις με σημαντικούς ανθρώπους (Αιολίδα), που ζουν ή έζησαν ή πέρασαν από τη Λέσβο και άφησαν την πολύτιμη ψηφίδα της προσφοράς τους στην ταλανιζόμενη Ελλάδα, θυμίζοντάς μας ότι η Λεσβιακή Άνοιξη βρίσκεται στην αρχή της πάντα.
6. και η δεύτερη παράβαση γιατί μόλις το παρέλαβα. Ιουλίτα Ηλιοπούλου, Αναζητώντας τη Δέκατη Τέταρτη Ομορφιά (Ύψιλον), δοκίμια, γραμμένα με γνώση, αισθαντικότητα και αίσθημα ευθύνης για τη βαριά κληρονομιά του Οδυσσέα Ελύτη που έφυγε από τη ζωή αλλά παραμένει και θα παραμένει πάντα και Άξιος και Νυν και Αιέν, παρακαταθήκη και παράδειγμα φωνής για τις γενιές τις μελλούμενες: Οδυσσέα,
Άγγελε συ που κάπου εδώ γύρω πετάς
Πολυπαθής και αόρατος, πιάσε μου το χέρι
Χρυσωμένες έχουν τις παγίδες οι άνθρωποι
Κι είναι ανάγκη να μείνω απ’ τους απέξω.
[Φωτογραφία: Veronika Pinke.]
