Μετάφραση: Δημήτρης Αγγελής
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΚΗ ΧΡΟΝΙΑ
Ο Δεκέμβριος είναι εκείνη η εικόνα
της βροχής που πέφτει με βουή τρένου
με μια ακαθόριστη μυρωδιά ξυλοκάρβουνου και πεδιάδας.
Ο Δεκέμβριος είναι ένας κήπος, είναι πλατεία
βυθισμένη στην πόλη
στο τέλος μιας νύχτας
και η άποψη σε ώρα φυγής ορισμένων αψίδων.
Και τα πελώρια μάτια
(στίγματα μεγεθυμένα
στο μελαμψό πρόσωπο) ενός κοριτσιού
που τρέμει σα μουσκεμένο σπουργίτι.
Στο χέρι κρατάει κάτι κόκκινα παπούτσια
κομψά, εντυπωσιακά σαν ένα εξωτικό πτηνό.
Ο ουρανός είναι μαύρος και γκρίζος
και ροζ στις ακριές του,
το φως απ’ τους φανοστάτες ένα κιτρινωπό υπόλοιπο.
Κάτω απ’ τις ριπές της της βροχής, κλαίγοντας, προσπερνώ
αναξιοπρεπής σαν κουρέλι, βρεγμένος μέχρι το κόκκαλο.
ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΚΑΡΙΑ ΖΩΗ
He was a Greek, and on his isle had built
(One of the wild and smaller Cyclades)
A very handsome house from out his guilt.
DON JUAN, II, 127
Σε μια αρχαία, ανεπαρκή χώρα
κάτι σαν την Ισπανία ανάμεσα σε δύο
εμφύλιους, σ’ ένα χωριό πλάι στη θάλασσα
να κατέχω ένα σπίτι κι ένα περιβόλι μικρό
και μνήμη καμία. Να μη διαβάζω,
να μην υποφέρω, να μη γράφω, να μην πληρώνω λογαριασμούς
και να ζω σαν ένας κατεστραμμένος ευγενής
ανάμεσα στα ερείπια της ευφυίας μου.
[Από το βιβλίο Poemas póstumos, εκδ. Poesía para todos, Madrid 1968. Φωτογραφία: Todd Hido.]
