Η άλως και το φρέαρ
«Μία άλως υπήρξε το στάδιον του βίου σου, Κωνσταντίνε, εντός της οποίας συνεχωνεύθησαν τόποι, άνθρωποι, ιστορίαι, προσπάθειαι. Με γνώμονα το συμφέρον της πατρίδος, αφού επί μακρόν εγεώργησες, συνεκόμισες άφθονον τον σίτον των μόχθων σου, κατάσπαρτον εις την άλω˙ πλησίον του κέντρου της εδέσποζε το φρέαρ (πόσον εξόχως συμβολική δι΄ εσέ λέξις), όπου κατέτεινες με την σκέψιν, οσάκις εγύρευες να δροσίσης τον κάματον της ψυχής σου».
Αυτά σκεφτόταν ο Κωνσταντίνος Φρεαρίτης (1819-1902), επιφανής καθηγητής της νομικής και δημόσιος άνδρας. Από την Κωνσταντινούπολη στη Ζάκυνθο, τη Χαϊδελβέργη, την Αθήνα, από την Επανάσταση στον Γεώργιο Α΄ -χρόνια ογδόντα δύο.
Λυκαυγές της 1ης Ιανουαρίου. Περιστοιχισμένος από τη μάταιη σοφία της βιβλιοθήκης του, ένιωσε πως αίφνης «η άλως έχει πλέον σμικρυνθεί, το δε φρέαρ ομοιάζει αφετηρία μίας αβύσσου».
Λυκαυγές του αιώνα και δική του αμφιλύκη: «Ωσεί καπνός αι ημέραι μου… Βοήθει, Κύριε, τον δούλον σου, ίνα αφόβως πορευθή προς το κοινόν χρέος».Ήταν το 1901.
Σ. Λεωτυχίδης
[Με αφορμή τον διαγωνισμό μικροδιηγήματος, γνωστοί συγγραφείς μάς στέλνουν και δικά τους κείμενα ζητώντας να μείνουν εκτός συναγωνισμού, προκειμένου να μη στερήσουν τη βράβευση από νεότερους συναδέλφους τους. Τα διηγήματα αυτά δημοσιεύονται για την ώρα με ψευδώνυμο, τα ονόματα των συγγραφέων τους όμως θα αποκαλυφθούν μαζί με τα αποτελέσματα. Ο πίνακας είναι του Γιώργου Ρόρρη.]
