ΚΙ ΟΛ’ ΑΥΤΑ ΕΠΕΙΔΗ ΔΕ ΜΕ ΠΑΙΞΑΝΕ, Ι
Μην αγαπήσεις έτσι ποτέ ξανά
Και τσουρουφλιστείς στη φωτιά
Καπνίζοντας ατέλειωτα τσιγάρα
Καταστρέφοντας τον εαυτό σου
Με την ελπίδα ότι κάποτε
Το πιο απίθανο όνειρο
Θα βγει αληθινό
Δεν υπάρχει στον κόσμο
Άλλο απ’ τη λογική
Σ’ αυτή την ηλικία θα ’πρεπε να το ξέρεις
Να μην αναζητάς περιπέτειες
Σε καταστρώματα ιστιοπλοϊκών
Να μην αφήνεις τον εαυτό σου ανοιχτό
Εκτεθειμένο στις αδέξιες κινήσεις του καθένα
Που έχει καλές προθέσεις μεν
Αλλά αδυναμία εκπλήρωσής τους
Η ζωή δεν είναι μια Ύδρα με ξέφρενη μουσική τα βράδια
Ούτε καν μια ήσυχη Ερμιόνη με τα πεύκα του Μπίστη έν’ απόγευμα
Όχι, είναι απλώς ένα γράμμα
Που στάλθηκε σε λάθος στιγμή
Για να σκοτώσει τελικά
Μονάχα τον αποστολέα του
ΚΙ ΟΛ’ ΑΥΤΑ ΕΠΕΙΔΗ ΔΕ ΜΕ ΠΑΙΞΑΝΕ, ΙΙ
Στο βάθος του ωκεανού
Βρίσκομαι με το σκάφανδρό μου
Κάθομαι εδώ χωρίς να περιμένω τίποτα
Χωρίς να ανυπομονώ για τίποτα
Χωρίς να τρέμω την αποσυμπίεση
Έχει έρθει η στιγμή να μείνω με τον εαυτό μου
Το νερό χαϊδεύει τις σκέψεις μου
Που αποκοιμίζονται
Δεν υπάρχει εδώ παρά μόνο ένα ψάρι
Που περνά και ξαναπερνά μπροστά απ’ τα μάτια μου
Δεν πρέπει να αγοράσω καλύτερο αυτοκίνητο
Ούτε καναπέ για το σαλόνι μου
Δεν χρειάζεται να σκεφτώ νέες μεθόδους
Για να με επιθυμήσει εκείνος όσο με ήθελε στις αρχές του έρωτά μας
Εδώ είμαι εγώ και το πλαγκτόν
Εγώ και το ψάρι
Εγώ και το σκάφανδρο
Οι απλουστεύσεις ενός παιδιού.
Αθήνα, 20.06.1997
[Από τη συλλογή Ο προϊστορικός λέων της Κέας, εκδ. Τυπωθήτω-λάλον ύδωρ, Αθήνα 2013.]
