Ο καθηγητής κλασικής φιλολογίας του ΑΠΘ Δανιήλ Ιακώβ (Βέροια, 1947 – Θεσσαλονίκη, 2014) απεβίωσε σε ηλικία όχι μεγάλη, ιδίως εάν σκεφτούμε ότι για έναν άνθρωπο της μελέτης, της έρευνας και του σπουδαστηρίου η έβδομη δεκαετία της ζωής είναι συνήθως αποδοτική. Φιλόλογος περιωπής, έδωσε έργο υψηλής αξίας και μεγάλης εμβέλειας. Ένας, μάλιστα, σταθμός αυτού του έργου συνδέει δημιουργικά την κλασική φιλολογία και με τα νεοελληνικά γράμματα (Η αρχαιογνωσία του Οδυσσέα Ελύτη και άλλες νεοελληνικές δοκιμές – 2000), υποδεικνύοντας συνέχειες, ρήξεις αλλά και γέφυρες ανάμεσα στο αρχαιοελληνικό και στο νεοελληνικό πολιτισμικό πεδίο.
Ο Δανιήλ Ιακώβ υπήρξε ουσιαστικός δάσκαλος, ευγενής, προσηνής και μειλίχιος. Χωρίς κραυγές καθοδηγούσε, χωρίς στόμφο υπεδείκνυε, χωρίς την παραμικρή πόζα χάριζε απλόχερα τις γνώσεις του και την εμβρίθειά του. Το έργο μένει, ο άνθρωπος φεύγει. Η εξαίρετης ποιότητα δουλειά του Δανιήλ Ιακώβ θα εμπνέει και θα οδηγεί τους φιλολόγους για πολύ ακόμη, αλλά και η ευγενική μορφή του δεν θα ξεχαστεί εύκολα. Θα τον θυμόμαστε!
ΤΟ ΦΡΕΑΡ
