Η Σιμόν ντε Μπωβουάρ, Γαλλίδα φιλόσοφος, συγγραφέας και φεμινίστρια, έφυγε από τη ζωή πριν από 28 ακριβώς χρόνια. Έγραψε, μεταξύ άλλων, το Δεύτερο Φύλο, τη σημαντικότερη ίσως μελέτη για τη γυναίκα και ένα από τα ισχυρότερα όπλα στα χέρια του φεμινιστικού κινήματος. Η Μπωβουάρ εξετάζει τη γυναίκα από βιολογική, ιστορική, κοινωνιολογική, φιλολογική, ψυχαναλυτική και μυθολογική πλευρά, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι η κατωτερότητά της δεν είναι φυσικό χαρακτηριστικό, αλλά “κοινωνική διάσταση” που κατασκευάστηκε από τους άντρες. Άλλα έργα της είναι Το αίμα των άλλων, Οι Μανδαρίνοι, Για μια ηθική της αμφισβήτησης, οι Ωραίες Εικόνες κ.α. Υπήρξε σύντροφος του υπαρξιστή φιλόσοφου Ζαν Πωλ Σαρτρ.
Μερικοί θα αντιτάξουν πως αυτός ο κόσμος, αν είναι δυνατός, είναι οπωσδήποτε ανεπιθύμητος. Όταν η γυναίκα γίνει “το ίδιο” με το αρσενικό, θα χαθεί “το άλας της ζωής”. Αυτό το επιχείρημα δεν είναι καινούργιο. Όσοι έχουν συμφέρον να συνεχιστεί η σημερινή κατάσταση, χύνουν πάντοτε δάκρυα για το όμορφο παρελθόν που πάει να εξαφανισθεί χωρίς να διαγράφεται ένα αισιόδοξο μέλλον. Είναι αλήθεια πως η κατάργηση του δουλεμπορίου εξαφάνισε τις μεγάλες φυτείες που στολίζονταν με τις υπέροχες αζαλέες και καμέλιες, κατέστρεψε τον πολιτισμό των Νοτίων. Οι παλιές δαντέλες πετάχτηκαν στην αποθήκη και έσμιξαν με τις καθάριες φωνές των ευνούχων και υπάρχει ένα γυναικείο θέλγητρο που κινδυνεύει να καταλήξει στις αραχνιές. Ομολογώ πως πρέπει να είναι κανείς βάρβαρος για να μην εκτιμά όπως ταιριάζει τα σπάνια λουλούδια, τις δαντέλες, την κρυστάλλινη φωνή του ευνούχου και το γυναικείο θέλγητρο. Όταν η “γοητευτική γυναίκα” προβάλλει στο μεγαλείο της, αποτελεί ένα αντικείμενο πιο εντυπωσιακό από τις “ανόητες ζωγραφιές, τα σκηνικά, τις αυλαίες των σαλτιμπάγκων, τις ταμπέλες, τις χαλκομανίες” που ξετρέλαιναν τον Ρεμπώ… Οι άντρες απλώνουν άπληστα χέρια σ’ αυτό το θαύμα. Μα μόλις το αγγίξουν, το όραμα σβήνει. Η σύζυγος, όμως, και η ερωμένη, μιλούν όπως όλος ο κόσμος με το στόμα τους. Τα λόγια τους αξίζουν αυτό που αξίζουν. Τα στήθη τους το ίδιο. Αξίζει ένα τόσο φευγαλέο και σπάνιο όνειρο, για να συνεχίζεται μια κατάσταση τόσο θλιβερή και για τα δύο φύλα; Μπορείς να εκτιμήσεις την ομορφιά των λουλουδιών, το θέλγητρο των γυναικών και να εκτιμήσεις ανάλογα με την αξία τους. Μα όταν αυτοί οι θησαυροί πληρώνονται με αίμα και δυστυχία, πρέπει να ξέρεις να τους θυσιάσεις.
(Από το Δεύτερο Φύλο, εκδ. Γλάρος 1979, μτφρ. Κυριάκου Σιμόπουλου)
