Σήμερα η κ. Β. αποφάσισε να καλέσει σε γεύμα τον Γκρέγκορ, με την ελπίδα ότι θα μπορέσει να πετύχει μια καλύτερη τιμή στα νέα εμπορεύματα που η εταιρεία όπου αυτός δούλευε θα πλασάριζε στην αγορά, δικής της έμπνευσης. Βέβαια γι’ αυτόν τον σκοπό είχε καλέσει και τον προϊστάμενό του, γνωρίζοντας την επιρροή που ασκούσε τόσο σ’ αυτόν όσο και στις αγορές τις οποίες επιδέξια, κατά γενική ομολογία, διαχειριζόταν. Ήθελε να ετοιμάσει κάτι ιδιαίτερο, όμως οι οικονομικές της δυνατότητες τον τελευταίο καιρό, δεν της το επέτρεπαν· και το γεγονός ότι ο Γκρέγκορ δεν ήταν απαιτητικός στις γαστριμαργικές του προτιμήσεις, μάλλον την διευκόλυνε. Έτσι αποφάσισε να σερβίρει για πρώτο πιάτο μια σούπα με κρουτόν, τυλιγμένα σε παρμεζάνα, ενώ για δεύτερο επέλεξε σφυρίδα ψητή με σάλτσα λεμονιού και μάραθο, με γνώμονα το γεγονός ότι οι προσκαλεσμένοι της δεν έχουν αδυναμία, λόγω και ιδιοσυγκρασίας, στα βαριά πιάτα.
Οι προσκλήσεις ήταν το ίδιο λιτές με το περιεχόμενο του γεύματος, σαφώς διατυπωμένο κατά το τυπικόν. Ο Γκρέγκορ όμως όταν την πήρε ένοιωσε σαν να έφαγε μια γερή γροθιά στο στομάχι, με αποτέλεσμα να κάνει εμετό και το υπόλοιπο βράδυ να το περάσει στο κρεβάτι με ζαλάδες και μαύρες σκέψεις να τις συνοδεύουν. «Ποιος ο λόγος άραγε της πρόσκλησης; Η δική μου ζωή δεν έχει τίποτε περισσότερο από δουλειά και σπίτι. Οι κοινωνικές μου συναναστροφές περιορίζονται στις γνωριμίες των τρένων και των λεωφορείων. Φοβάμαι την αδεξιότητά μου και οι κυρίες σχεδόν με τρομάζουν. Σίγουρα κάτι άσχημο θα έχει γίνει και θέλουν να μου το ανακοινώσουν με ωραίο τρόπο. Νοιώθω ότι η κάμψη των πωλήσεων έχει δημιουργήσει σοβαρό θέμα στον προϊστάμενό μου, ο οποίος πιθανόν να θελήσει την απομάκρυνσή μου σε κάποιο μακρινό, στην καλύτερη περίπτωση, μέρος, λησμονώντας ότι μέχρι χθες έκανα τον καλύτερο τζίρο στην επιχείρηση. Και το κοστούμι μου δεν είναι το πρέπον και ο πατέρας μου δεν μπορεί να μου δανείσει ένα δικό του, αν και το θεωρώ μεγάλη ντροπή να δανειστώ από έναν τόσο αξιόλογο άνθρωπο ένα κοστούμι που έχει τη μυρωδιά του και τα ίχνη του σώματός του, αλλά και τα παπούτσια μου δεν είναι σε καλύτερη κατάσταση και θα δουλεύω μέχρι αργά ή μπορεί και να μην φτάσει εγκαίρως το τρένο και να μην προλάβω να βρίσκομαι στην ώρα μου και η κυρία Β. να δυσαρεστηθεί και ο προϊστάμενος μου το ίδιο».
Ένα άλλο πρόβλημα, το οποίο επίσης τον απασχολούσε, ήταν η επιλογή του φαγητού. Σιχαινόταν τις σούπες και τα ψάρια τού δημιουργούσαν ένα αίσθημα πνιγμού, μετά το ατύχημα που είχε μικρός όταν ένα ψαροκόκαλο τού είχε καθίσει στον λαιμό. Αλλά και η σύνθεση του γεύματος ήταν κάτι που ενέτεινε τους προβληματισμούς του. Ιδιαίτερα απλό και λιτό, σίγουρα προμήνυε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά του τύπου «Να τελειώνουμε όσο πιο σύντομα γίνεται με αυτή την υποχρέωση» σκέφτηκε. Η απογοήτευση άδειασε τις φλέβες του, η απώλεια αέρα τον ανάγκασε να προσπαθήσει να σηκωθεί, παρά τις ζαλάδες που ένοιωθε. Έντρομος όμως συνειδητοποίησε ότι τα μέλη του ήταν δεμένα στο κρεβάτι του. Κι έτσι ακινητοποιημένος άρχισε ν’ αναρωτιέται με ποιο τρόπο τώρα θα μπορούσε να ικανοποιήσει τις φυσικές του ανάγκες.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: Georges Braque. Δείτε τα περιεχόμενα του δέκατου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
