frear

Το ζώο του σκοταδιού – της Μαρίας Λεβαντή

Μπήκε στο σπίτι απ’ το ανοιχτό παράθυρο. Εκείνο το βράδυ μια πράσινη κάμπια τεντωνόταν στο σεντόνι μου και η ζέστη έλιωνε τη γυμνή γυναίκα στον πίνακα πάνω απ’ το προσκέφαλό μου. Με αιφνιδίασε. Παράξενο ζώο, σκέφτηκα, μισό τίγρης, μισό νυχτερίδα. Δεν ήταν μεγαλόσωμο. Σίγουρα όμως έμοιαζε χαμένο. Όταν αντίκρισα τις φαρδιές μεμβράνες που περιέκλειαν τα δάχτυλά του, με κατέλαβε τρόμος. Ανοιγόκλειναν σαν πελώριες βεντάλιες και ο αέρας που έκαναν έριχνε τα αντικείμενα στο πάτωμα. Ένιωθα τις ριπές απ’ το πέταγμα στο πρόσωπό μου. Καταλάβαινα ότι ήθελε να με πλησιάσει. Μα μόλις έφτανε κοντά, σήκωνα το λευκό νυχτικό μου και κάλυπτα το κεφάλι. Αποτραβιόμουν και κουλουριαζόμουν στην άκρη του κρεβατιού. Αμέσως τότε το ζώο ησύχαζε και ξάπλωνε στα πόδια μου. Περίμενε χωρίς να αδημονεί, μέχρι να ξαναδεί το βλέμμα μου. Το τρίχωμά του έλαμπε κάτω απ’ το κίτρινο φως του φεγγαριού που τρυπούσε τη νύχτα. Κάποια στιγμή με άγγιξε με την κορυφή του κεφαλιού του. Η απαλότητά της γούνας του με ξάφνιασε. Ήταν σαν μετάξι. Τότε κατέβασα διστακτικά το ρούχο μου και το κοίταξα κατάματα. Τα μάτια του ήταν σαν δυο μικρές σπηλιές περιτριγυρισμένες από φωτιές.

Τα πρωινά έμενε ασάλευτο τυλιγμένο με το σεντόνι του Μορφέα. Το θαύμαζα για την ικανότητά του να αγνοεί τον ήχο της αμαξοστοιχίας που περνούσε κι έκανε τα τζάμια να τρίζουν. Αλλά τις νύχτες ήταν αλλιώτικο. Πετούσε σαλεμένο και με τη στριγκιά φωνή του άνοιγε ρωγμές στους φρεσκοβαμμένους τοίχους.

Όταν πεινούσε, το λυπόμουν. Πώς να ταΐσω ένα τέτοιο ζώο; Πήγαινα κοντά και του πρόσφερα τη σάρκα μου. Εκείνο αφαιρούσε τις μεμβράνες απ’ τα δάχτυλά του και έμπηγε τα νύχια του στο κορμί μου. Το αίμα μου το χόρταινε και ανακουφιζόμουν. Δεν ήθελα να πεθάνει. Έπειτα πήγαινα στο μπάνιο και καθάριζα τις πληγές μου. Όταν επέστρεφα, εκείνο κοιμόταν μέσα στον καθρέφτη μου. Μονάχα καμιά φορά αναρωτιέμαι τι θα συμβεί αν η πείνα του θεριέψει. Φοβάμαι ότι τότε θα με καταπιεί και θα με οδηγήσει μέσα απ’ τους φλογισμένους δρόμους των ματιών του σ’ εκείνες τις σκοτεινές σπηλιές, που όποιος μπαίνει χάνεται και ποτέ δεν ξαναβγαίνει.

⸙⸙⸙

[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: © Αμαλία Τσακίρη. Δείτε τα περιεχόμενα του έκτου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]

Σε λίγο καιρό κοντά σας με νέο ηλεκτρονικό τεύχος στο mag.frear.gr

Mag.frear.gr – Τα ηλεκτρονικά μας τεύχη